...and enjoy the ride!

Oh ja, m'n waarbenjij.nu; die sneeuwt af en toe een beetje onder. Zonde, want ik denk altijd dat het over een tijdje vast interessant is om terug te lezen wat ik allemaal heb uitgespookt, hoewel ik daar in de praktijk nooit aan toe kom voordat het volgende avontuur begint.

Allereerst wil ik graag iets rechtzetten over het weer in Florida. Sunshine Stage klinkt vreselijk happy-happy-go-go, maar in de praktijk betekent het vooral dat het buiten veel te warm is en het zweet over je rug naar beneden loopt. Men probeert dat te compenseren door binnen de airconditioning zo hard te laten blazen dat je kippevel krijgt zodra je een gebouw binnen wandelt. Vervolgens kijk je verlangend naar het zonnetje buiten, maar zodra je rondom lunchtijd de deur uit rent is het nog heter dan 's ochtends en voelt de warmte als een klap in je gezicht. Dan is er nog het feit dat de regen helemaal niet ophoudt na het regenseizoen; ik bedoel, wat is het nut van een regenseizoen als het daarna nog steeds regent? Ik kwam vanochtend dus compleet doorweekt aan op mijn werk, waar ik inmiddels een stapeltje kleren in een la heb liggen voor noodgevallen. Die zijn er zo'n een a twee keer per week.

Dat terzijde. In mijn vorige bericht eind augustus schreef ik dat ik voor het eerst de stad uit zou gaan, naar Key West. Ik zou eigenlijk zweren dat ik daar al over geschreven had, maar ik kan het niet terugvinden in mijn reisverslagen. Laat ik dus volstaan met te zeggen dat een volslagen krankjorum feestje was op een volmaakt party-eiland, hoewel ik geprobeerd heb aan mijn cultuur-quotum te voldoen door een bezoekje te brengen aan het huis van Ernest Hemingway, waar zijn katten met zes tenen zijn erfenis vormen. Hemingway is mijn nieuwe held; niet alleen was hij een succesvol schrijver, zijn eigen leven leest als een avonturenroman, vol oorlogen, affaires en zwembaden in zijn achtertuin. En het heeft nog een unhappy ending ook! Daar heb ik echt een zwak voor.

In de weekenden daarna bezocht ik onder andere een vijfjarig jubileum-huwelijksdiner (Fantastisch idee! We hebben meer redenen nodig om feestjes te geven!), een country party met veel gefrituurd voedsel en een concert van Depeche Mode in het Amphitheatre in Tampa. Tony en ik ondernamen een roadtrip naar Georgia, de staat ten noorden van Florida, voor het Midtown Music Festival in Atlanta, waar we rondbanjerden in de modder en de Red Hot Chili Peppers waren vergeten dat je geen feestje bouwt met vijftig decibel. We ontmoetten er de meest chagerijnige taxichauffeur ooit. Eenmaal terug in Tampa bezochten we het plaatselijke Speakeasy restaurant, een concept waarbij restaurants zichzelf aankleden in een jaren '20 sfeer en cocktails serveren die je nergens anders kunt krijgen. Ik weet niet of het de fantastische tartaar was of de redelijke hamburger, maar de voedselvergiftiging die ik er opliep was bijna net zo fanatiek als die na Os en Peper vorig jaar. Blijkbaar is mijn maag beter bestand tegen Balinees straatvoedsel dan tegen luxe voedsel...
Tussendoor vond ik nog ergens de tijd om een dag te niksen, aangezien ik mijn ambitieuze plannen voor de sprint triathlon vorige week moest cancellen. Ik had geen vervoer. Een paar maanden geleden lachte ik iedereen uit die me vertelde dat het openbaar vervoer in Amerika gewoon niet hetzelfde is als in Europa, maar inmiddels moet ik toegeven dat afgelegen strandjes uitermate moeizaam bereikbaar blijken te zijn en ik had niet zo'n zin in een auto huren en afgepeigerd terug rijden. In de lente een nieuwe poging.

Afgelopen weekend gingen we met hernieuwde energie op pad, eerst naar 1st Friday@St. Pete, waarbij in het naastgelegen Sint Petersburg een paar straten worden afgezet en een paar tentjes met bier worden neergeplempt voor het plebs, toen naar het Bacon Festival in Orlando, een fair met slechter eten dan ik zelfs van Amerika had verwacht en een verbazingwekkend mager aanbod (maar niet letterlijk). Daarna naar Halloween Horror Nights in filmpretpark Universal Studios. Halloween is helemaal happening hier, en pretparken zetten speciale haunted houses op in de avonden, waar je als bezoeker en masse doorheen gevoerd wordt en honderden als zombie verkleden parkmedewerkers je de stuipen op het lijf proberen te jagen. Schrikachtig als ik ben werkte dat uitstekend, hoewel het waarschijnlijk nog beter had gewerkt als ik ooit horrorfilms had gekeken en het Evil Dead- of American Werewolf in London-huis echt had herkend. Met rookmachines in de straten en grafische scenes als zombies die darmen uit een neergeschoten hert verorberden wist Universal Studios een uitstekende sfeer neer te zetten. Ze waren zelfs zo aardig om een paar attracties open te houden, dus zat ik gisteravond in mijn eerste negentig-graden-helling achtbaan (alleen het omhoog gaan, de val was gelukkig net iets minder stijl) en heb ik de longen uit mijn lijf gegild. Mooi.

Oh ja, ondertussen doe ik nog steeds onderzoek. Ik heb al in geen weken meer een cellijn besmet met gekke bacterien en heb inmiddels een paar Western Blots geproduceerd die hetzelfde zeggen in plaats van compleet tegengestelde resultaten hebben. Het lijkt nog steeds op koffiedik kijken, maar goed.

Drie maanden; soms lijkt het zo lang, soms lijkt het vreselijk kort. Golven van tijd beuken onvermoeibaar op de kust en wekken zo een schijn van overvloed.