At the other end of the world

De tijd gaat in Florida anders voorbij dan ik gewend ben, en met 'anders' bedoel ik dan vooral 'nóg sneller'. Hoewel de herfst zo langzamerhand zijn intrede doet en ik vanochtend bijna van mijn fiets werd afgeblazen, is het wanneer ik naar buiten kijk nog altijd zonnig. Verraderlijk, want zo had ik helemaal niet in de gaten dat het inmiddels al november is en ik alweer bijna vijf maanden weg ben van huis...en dus ook al zo lang aan het werk ben. Deze week had ik mijn eerste voortgangspresentatie en om eerlijk te zijn was het maar bedroevend wat ik aan experimenteer-resultaten heb weten te boeken, maar in ieder geval weet ik nu ongeveer hoe het werkt en heb ik in de tussentijd wel aan twee andere artikelen mee geschreven. Ondertussen is mijn protocol goedgekeurd en ben ik nu een database aan het vullen met de geschiedenissen van mensen met uitgezaaide kanker, een buitengewoon deprimerende bezigheid.

Wat ik dan zoal doe in die tijd is zoals altijd proberen 27 uur in een dag te stoppen om vervolgens 's avonds halverwege mijn aflevering The Walking Dead in slaap te vallen. Tony is daarbij inmiddels ge-upgrade naar vaste partner in crime. Hij nam me een paar weken geleden mee naar mijn eerste hockey game. Hockey is hier ijshockey, als je het over gras-hockey wilt hebben vertaal je dat naar field hockey, maar dat vinden mensen buitengewoon oninteressant. IJshockey gaat ongelooflijk snel, waarbij de teams elkaar af en toe even tegen het hek aan rammen. Het publiek wordt ondertussen vermaakt met allerhande filmpjes op het grote scherm dat midden in de arena van het plafons naar beneden hangt, van reclames tot veteranen in het zonnetje zetten tot de kiss-cam; net als in de fillum! Ik moest uitzonderlijk hard lachen toen de kiss-cam inzoomde op iemand die in z'n eentje naar de game zat te kijken en daarbij een melancholiek 'All by myself' speelde, zo blijkt dan weer dat leedvermaak nog steeds het beste vermaak is. Gelukkig leek-ie het wel naar z'n zin te hebben.

Natuurlijk pakten we flink uit met Halloween. Aangezien Tony op vakantie was voor een alternatief gemaskerd bal dat ik had opgesnord ging ik daar met twee matties naar toe, maar voor het daaropvolgende clubfeestje en bartocht kon ik me van hartelust uitleven op matchende kostuums en ik kon eindelijk, eindelijk naar een feestje als bunny! Dat wilde ik al een tijdje; gelukkig zijn sommige dromen gemakkelijker waar te maken dan andere ;) De bartocht was het beruchte Guavaween in Ybor, onze party-straat, maar dat feest heeft naar verluid nogal moeten inkrimpen na wat incidenten in voorgaande jaren. Op het gemaskerde bal kwam ik wel een van de Ybor-mascottes tegen; 'The Senator' is een goed-bedeelde vijftiger die bij voorkeur schaarsgekleed bovenop tafels danst. Om maar even een mannelijke mattie te citereni: 'Als ik zo goed bedeeld was wilde ik ook wel schaarsgekleed op tafels dansen...'

Sinds de vorige update ging ik bovendien op een cave hiking trip in Tennessee, zong ik Britney Spears in een karaokebar in Orlando met begeleidende liveband (octaafje te laag...au!), negeerde ik Columbus Day, bezocht ik een fantasy conventie, Necronomicon, waar ik oorbellen en spelletjes in sloeg, maakte ik eindelijk gebruik van mijn pretpark-kaart voor Busch Gardens die tot het eind van het jaar geldig is en rende ik een 5k in een bedroevend slechte tijd, want rennen in de subtropen is beduidend lastiger dan rennen in een fris zeeklimaat. 'Rennen' was dus ook maar gedeeltelijk de juiste term voor het tempo waarin ik die 5k doorkwam. Ook ging ik naar de verjaardag van het vijfjarige zoontje van een van m'n collegae, had ik magnetische stenen meegenomen als leuk aardigheidje, maar zo werkt dat dus niet hier. Het zoontje kreeg van de rest van de aanwezigen een volgestouwde gift bag van minimaal 20x30 centimeter, veelal met grootse lego-bouwwerken of superhelden-memorabilia. Tja.

Vervolgens kwam mam op bezoek! De datum stond al ver van tevoren vast, maar aangezien ze het vliegticket twee weken voor vertrek pas boekte begon ik er bíjna aan te twijfelen! We hadden het goed voor elkaar en werden direct al mee uit eten genomen door Tony naar een lekker steakrestaurant mét uitgebreide dessert-kaart (Yeah! Toetjes!) en de dag erna door mijn supervisor naar een visrestaurant waar ik kip bestelde. We huurden een kayak om Tampa's Hillsborough River af te zakken, waarbij we rakelings langs enkele alligators voeren, en als kers op de taart maakten we een vierdaagse backpack-trip van South Carolina naar North Carolina. Daar is wel herfst, en dus liepen we in stevig tempo door de bladeren en warmden we ons 's avonds aan zelfgemaakte kampvuurtjes. Het aantal vertelde dubieuze verhalen na drie kampvuren staat op nul, hetgeen me sterkt in de overtuiging dat de gemiddelde Amerikaanse student toch iets braver is dan zijn Nederlandse tegenhanger. Of misschien heb ik gewoon verkeerde vrienden. Mijn beenspieren hebben zelden zoveel pijn gedaan, maar het is heerlijk om gewoon maar te lopen en verder niks. Opeens miste ik Europa.

Gelukkig is er geen tijd om daarover na te denken, want aankomende vrijdag vlieg ik naar Philadelphia voor een congres! Vandaag mijn poster uitgeprint, en na Philly ga ik door naar New York voor twee dagen, om af te sluiten met een weekend in 'The Capital' met Tony. Na DC ben ik al in tien staten geweest, en daarna Thanksgiving (28e) en geen Sinterklaas en wel kerst en Oud&Nieuw! Ik wilde dat ik eens gewoon wakker bleef tijdens The Walking Dead.