New York, I love you, but you're bringing me down

Om eerlijk te zijn waren mijn laatste twee dagen in New York teleurstellend, vooral omdat host nummer drie een douchebag was. Hij had dezelfde air van desinteresse over zich heen als zijn arty-farty matties, kauwde continu zeer hoorbaar kauwgum en vertelde elke tien minuten dat hij een (weinig aantrekkelijke...) acteur was, waar ik bijna nog minder van onder de indruk was dan van zijn zeer opdringerige avances. Vervolgens kwam hij de tweede dag een uur te laat opdagen voor een dansfeest, loog dat hij er nog niet eerder was geweest terwijl hij al twee vrienden had binnengelaten, stelde me aan twee mensen voor alvorens zelf de vloer op te gaan en kwam alleen terug voor twee gezamenlijke dansjes, want de Charleston en Lindy hop dans je niet alleen. Goed, risico van het vak, je kunt het met de ene gastheer nu eenmaal beter vinden dan met de andere, maar als ik twee avonden op rij vóór twaalf uur afhaak is er wel iets goed mis. Hij hielp me niet eens m'n koffer de vier trappen naar zijn appartement op en af te dragen. Ik bedoel maar :p
Het enige goede was eigenlijk dat ik, toen ik op hem zat te wachten, een pentekening in mijn handen kreeg gedrukt van een schilder die naast me in het park zat. Ik ben dus nu vereeuwigd in de kunst en alles wat ik ervoor hoefde te doen was een like uitdelen op Facebook.
Over kunst gesproken, overdag had ik op mijn laatste dag eindelijk het Metropolitan Museum of Art bezocht, maatje ginormous, waar ik twee uur lang door de eindeloze zalen dwaalde, vol Romeinse, Cypriotische, Egyptische, Griekse, Franse, etc. kunst. Ik zag er mijn eerste Monets en kocht een aantal ansichtkaarten om de uitermate hippe papieren museumtas te verkrijgen, die helaas later die avond scheurde door de regen. Met een dergelijk gebrek aan magie vond ik het dus niet eens zo jammer om NYC te moeten verlaten voor een vijf uur durende busreis naar Boston om een oude mattie uit Nijmegen op te zoeken, maar niet voor ik een van de laatste dingen van mijn to do list had gestreept: fietsen over de Brooklyn bridge, de brug tussen Manhattan en Brooklyn. Een moeizame queeste. New York heeft zogenaamde citybikes, fietsen die je 24 uur kunt huren en die je elke 30 minuten even in moet checken bij een station. Dat zou een stuk beter werken wanneer 1) station 1 mijn creditcard had geaccepteerd 2) station 2 een werkzaam touchscreen zou hebben gehad 3) station 3 een werkzame code zou hebben aangeleverd. Station 5 gaf me echter een goede fiets. Fietsen in New York is een kwestie van je ogen dicht en keihard tussen de auto's door fietsen, een beetje zoals scooteren in Bali, maar dan met inachtneming van de stoplichten. Living on the edge.

Vergeleken met NYC is Boston een soort Madurodam. Het is er aardig en de wijken zijn er kleurrijk. Hoewel de toppen van de hoogbouw tot in de wolken reiken, zegt dat meer over de wolken en het uitermate miezerige weer dan over de hoogbouw. Aangezien ik pas 's avonds aankwam, wijdde ik de stad vanochtend door te gaan hardlopen langs de rivier, die een soort miniatuur-Hudson was. In het kader van uit de koffer leven is vier keer in dezelfde outfit hardlopen een uitermate slecht idee, dus direct daarna draaide ik een wasje. Na de verzengende hitte van New York was ik niet eens blij met de regen. Ik slenterde door het centrum en dook een kroeg in met m'n mattie en aanhangende matties. Boston, ik weet het zo net nog niet.