Dag 26: Stedelijk gebied

Vandaag ging het alweer iets beter dan gisteren, dus pakte ik mijn rugzak in en ging ik op weg om een scooter te huren. Aangezien ik nu in zuidelijk Bali zit, was de scooter twee keer zo duur en drie keer zo oud als degene waarop ik in Lovina rondreed; ook was de snelheidsmeter kapot. Dat bleek een minder groot probleem dan aanvankelijk gedacht, want in de tien kilometer tussen hier en Den Pasar stond het verkeer grotendeels stil. De trip bestond dus vooral uit aan alle kanten auto's voorbij rijden en ze in stilte uitlachen. Het vergde weer geheel nieuwe dingen van mijn rijvermogen. Ondertussen hoorde ik mezelf regelmatig meehummen met die melodieuze tune van De Raggende Mannen: 'Het rijdt niet...het rijdt niet...HET STAAT STIL!'
Den Pasar was, zoals ik al dacht, helemaal niet leuk. Het is er druk, vol en vies. Ik bezocht eerst het Balinese museum in het midden van de stad, waar een groot deel van het Balinese erfgoed verzameld is. Na deze maand kon ik het meeste ervan wel plaatsen. Daarna ontmoette ik Kartika en bezochten we met z'n tweeen het ziekenhuis, helaas als bezoeker, want anders had ik een brief moeten schrijven om mijn bezoek uit te leggen, wat best had gekund, als ik dat bericht niet pas de dag daarvoor binnen had gekregen. Het ziekenhuis was vooral een groot, half-overdekt gangenstelsel. De artsen zijn niet al te snugger, want hoewel medische studenten jasjes met korte mouwen dragen, hebben ze voor zichzelf lange mouwen verplicht gesteld en er is geen airco.
Zelfs Kartika, die al haar hele leven in Den Pasar woont, wist geen andere bezienswaardigheden in de stad te bedenken, en dus ging ik door naar het strand van Kuta, de plek waar alle jonge en hippe toeristen samenkomen. Het strand is geel en bevolkt door agressieve verkopers die ik van me af moest slaan. Toen ik bij een tentje neerzeeg om wat te drinken, raakte ik aan de praat met een aardige Australische gozer die al jaren in Bali kwam. Hij bood aan om op mijn tas te letten toen ik heel graag even wilde zwemmen, en mijn aangeboren naiviteit had daar niet zoveel problemen mee, dus sprong ik de golven in.
Van zwemmen kwam niet zoveel. Ik werd aan alle kanten omver geknokt door de forse golven, stuiterde wat heen en weer over het zand en kon na een minuut of tien een complete zandbak uit mijn badpak verwijderen. Wel voelde ik me lekker afgekoeld en toen ik terugkwam was mijn tas er nog.
Toen nam ik een verkeerde beslissing. Ik besloot om de balans tussen honger lijden - zoals mijn maag het graag zag - en het binnenkrijgen van voedingsstoffen - zoals de rest van mij het graag zag - om te doen slaan ten faveure van het tweede middels een lekkere verlate lunch. Tijdens mijn daaropvolgende shopsessie was ik dus knettermisselijk. De winkels waren leuk, maar het meeste had ik al eerder gezien. De enige winkeliers die me niet naar binnen probeerden te slepen waren de kleermakers, terwijl aan het begin van de vakantie een op maat gemaakt pak hoog op mijn lijstje stond! Wegens budgettaire redenen zag ik er echter maar vanaf. Ik nam nog een laatste keertje een massage en ging vervolgens terug naar het strand om de zonsondergang te bekijken en frozen yogurt te eten. Lekker fris, van mij mag die trend wel snel voeten aan de grond krijgen in Nederland.
Daarna kocht ik een dvd om in het hotel te gaan bekijken, want om me onder te dompelen in het nachtleven van Kuta, daarvoor voelde ik me echt niet goed genoeg. Natuurlijk deed de dvd het niet. En zo eindigde mijn laatste dag in Bali met een avondje in het hotel en was ik blij dat ik de rest van de maand in Singaraja had gezeten.