Dag 23: Sing Sing

Nog een week tot mijn eerste werkdag. Die gedachte maakte me zenuwachtig, dus besloot ik te gaan hardlopen. De regenbui die vroeg in de ochtend was gevallen leidde ertoe dat er bijna geen hello-roepende kinderen waren. Met moeite rende ik vijftig minuten in twee sets, maar daarna was ik vooral zenuwachtig en warm en bezweet.
Vervolgens scooterde ik naar de Sing Sing waterval, die iets minder populair is dan zijn broertje de GitGit. Onderweg stopte ik om een van de laatste dingen op mijn lijstje af te strepen: babi guling eten. Babi guling is een gerecht met varkensvlees van het spit dat typisch Balinees is. In de rest van Indonesie vind je het veel minder terug, omdat het percentage moslims daar hoger ligt.
Het gegrilde varkentje lag met zijn dichtgenaaide oogjes treurig onder een glazen plaat toen ik een portie bestelde. Al te appetijtelijk zag het arme beestje er niet uit, en de stukjes en beetjes die ik ervan op mijn bord kreeg ook niet. Laat ik zeggen dat het levenswerk van het diertje niet aan mij was besteed.
De Sing Sing watervallen staan zo slecht aangegeven dat ik eerst twee keer de verkeerde weg in reed. Een van die wegen leidde stijl bergopwaarts, zodat ik een prachtig uitzicht over de kustlijn verkreeg. Een vriendelijke boer wees me echter terug naar waar ik vandaan gekomen was, tot ik uiteindelijk op het goede punt uitkwam. Ik parkeerde de scooter en wandelde de weg naar de Sing Sing waterval in.
Die eerste waterval kwam ik tegen nadat ik een minuut of tien een stroompje gevolgd was. Ik zag direct dat de route nog verder liep, over de rivier, tegen de bergwand op. De gids die een minuut achter me aan kwam vertelde me dat er een eindje verderop een tweede waterval was. ‘Prima’, zei ik, en ik probeerde hem af te schudden door een minuut of tien te gaan zitten lezen, maar toen ik vervolgens het pad naar de tweede waterval in sloeg stond hij daar nog steeds te wachten.
Als ik ergens een hekel aan heb zijn het gidsen die je naar plaatsen brengen waar je zelf toch al van plan was om naar toe te gaan en er vervolgens een boel geld voor vragen, en dan bleek deze ook nog eens van het type dat dacht dat ik het behulpzaam zou vinden als hij op moeilijke stukken mijn hand vasthield. Ik had geen tracking verwacht, dus in mijn lichte zomerjurkje klauterde ik door de rivier en over keien. De tweede waterval was dat echter meer dan waard: een prachtige, besloten plek, waar geen andere mensen te bekennen waren.
De gids probeerde me over te halen om naar een derde waterval te klauteren, maar daar was ik echt niet op gekleed en bovendien was ik hem liever kwijt dan rijk, en vervolgens vroeg hij inderdaad een boel geld. Ook was ik nogal sceptisch over zijn planning van twintig minuten. Omdat ik moet toegeven dat ik niet zeker wist of ik de tweede waterval bereikt had zonder gids gaf ik hem een beetje, waarop hij beteuterd besloot dat ik voor dat bedrag de terugweg dan wel zelf kon vinden (en terecht!) en hem snel smeerde.
De terugweg was veel leuker. Ik klauterde op eigen houtje over de stenen en gleed een paar keer bijna uit, maar het ging allemaal goed! Eenmaal terug in het dorpje waaruit ik vertrokken was wist ik nog een PET-flesje benzine op de kop te tikken omdat mijn scooter bijna leeg was. Ik maakte een tussenstop in Lovina om voor vrijdag een bus naar Den Pasar te regelen, waar ik vanaf dan nog twee nachtjes zal verblijven voor ik weer naar huis vlieg. De muggen waren helemaal niet blij met mijn besluit om hen binnenkort hun favoriete hapje te ontnemen, dus namen ze het er nog eens goed van.