Het hostel
Blijf op de hoogte en volg Sarah
07 Juli 2013 | Verenigde Staten, Tampa
Het hostel is zo'n buitenwereldse plek dat het moeilijk is om er een impressie van te geven, maar ik wil toch een poging doen. Het bouwwerk lijkt een uit de kluiten gewassen sociale werkplaats project, met twee slaapgebouwtjes, verbonden door een overdekt tegelpad. Die overdekking komt in het regenseizoen goed van pas, aangezien de lucht ongeveer eens per dag openbreekt; soms voor een uurtje, meestal gedurende een halve dag, tot de goten overstromen en, in het ernstigste geval, de straat bezaaid ligt met takjes.
Beide gebouwtjes gaan vergezeld van een patio, waarvan één met een klein podium en een uit de kluiten gewassen barbecue en één met een hot tub. De eigenaar, een vijftiger die het beheer overnam tot zijn broer overleed, draait het liefst 24/7 ouderwetse rockmuziek à la Metallica. Gelukkig wees hij me de uit-knop van de box op de tweede patio toen ik erom vroeg, want het is hier zelden stil. Aan alle muren hangen oude platen, covers van Rolling Stone, posters met daarop handtekeningen van beroemdheden waar ik nog nooit van heb gehoord en plattegrondjes van dit vreemdsoortig gebouw vol felle kleuren en geschriften op de wanden. Aan de zijkant van het tweede gebouw leidt een trap naar een soort boomhut op de eerste verdieping, alleen bevindt die zich niet bovenop de boom, maar bovenop de schutting. Een tweede verdieping boomhut ligt bovenop het huis. We hebben een groente telefooncel met daarin een plastic geraamte in tuxedo en hoed, we hebben een Heineken vlag, we hebben een kunststof mannequin naast de deur waarvan ik steeds denk dat ze echt is.
De vaste bewoners bestaan uit de eigenaar, twee helpende handen, waarvan er één een ex-kok is en de ander gewoon een baan heeft, een hulp in de huishouding en een ultrahippe oma die begonnen is met reizen nadat haar echtgenoot overleed en vervolgens besloot om in Tampa te blijven, zes maanden op, zes maanden af. De oma heeft bovendien besloten haar kleinzoon en diens vriendin hier voor een paar weken naar toe te halen. De overige gasten blijven vaak maar even, één of twee nachten; tenslotte is Tampa niet de eerste bestemming die in je op komt wanneer je de USA bezoekt.
Ik vertelde al over het strand en de drumcirkel van vorige week zondag. Dat was geen eenmalige actie, ze gaan gewoon iedere week. Verder is het weer dus perfect om te barbecue'en, dat deden we op Independence Day, en bouwen ze graag een feestje, zodat er vanavond een gitaaropa optreedt die een stuk of dertig extra gasten lokt, dertigers, veertigers en vijftigers. Een paar dagen geleden werden we getrakteerd op een prachtig pianoconcert door één van de doorreizende jongeren. Later op de avond leende hij hier een gitaar. Ik leende een tweede, sloeg gebrekkig wat akkoorden aan en door zijn improvisatievermogen speelde ik voor het eerst samen gitaar met een beetje zang bovendien. De rest van de tijd brengen mensen bij voorkeur door met tv kijken. Of rondhangen op de patio. Of gewoon maar rondhangen.
Ik voel me in de seventies. Ik voel me nét hippie genoeg. En als je ooit naar Tampa komt, verblijf dan in Gram's Parsons place.
Beide gebouwtjes gaan vergezeld van een patio, waarvan één met een klein podium en een uit de kluiten gewassen barbecue en één met een hot tub. De eigenaar, een vijftiger die het beheer overnam tot zijn broer overleed, draait het liefst 24/7 ouderwetse rockmuziek à la Metallica. Gelukkig wees hij me de uit-knop van de box op de tweede patio toen ik erom vroeg, want het is hier zelden stil. Aan alle muren hangen oude platen, covers van Rolling Stone, posters met daarop handtekeningen van beroemdheden waar ik nog nooit van heb gehoord en plattegrondjes van dit vreemdsoortig gebouw vol felle kleuren en geschriften op de wanden. Aan de zijkant van het tweede gebouw leidt een trap naar een soort boomhut op de eerste verdieping, alleen bevindt die zich niet bovenop de boom, maar bovenop de schutting. Een tweede verdieping boomhut ligt bovenop het huis. We hebben een groente telefooncel met daarin een plastic geraamte in tuxedo en hoed, we hebben een Heineken vlag, we hebben een kunststof mannequin naast de deur waarvan ik steeds denk dat ze echt is.
De vaste bewoners bestaan uit de eigenaar, twee helpende handen, waarvan er één een ex-kok is en de ander gewoon een baan heeft, een hulp in de huishouding en een ultrahippe oma die begonnen is met reizen nadat haar echtgenoot overleed en vervolgens besloot om in Tampa te blijven, zes maanden op, zes maanden af. De oma heeft bovendien besloten haar kleinzoon en diens vriendin hier voor een paar weken naar toe te halen. De overige gasten blijven vaak maar even, één of twee nachten; tenslotte is Tampa niet de eerste bestemming die in je op komt wanneer je de USA bezoekt.
Ik vertelde al over het strand en de drumcirkel van vorige week zondag. Dat was geen eenmalige actie, ze gaan gewoon iedere week. Verder is het weer dus perfect om te barbecue'en, dat deden we op Independence Day, en bouwen ze graag een feestje, zodat er vanavond een gitaaropa optreedt die een stuk of dertig extra gasten lokt, dertigers, veertigers en vijftigers. Een paar dagen geleden werden we getrakteerd op een prachtig pianoconcert door één van de doorreizende jongeren. Later op de avond leende hij hier een gitaar. Ik leende een tweede, sloeg gebrekkig wat akkoorden aan en door zijn improvisatievermogen speelde ik voor het eerst samen gitaar met een beetje zang bovendien. De rest van de tijd brengen mensen bij voorkeur door met tv kijken. Of rondhangen op de patio. Of gewoon maar rondhangen.
Ik voel me in de seventies. Ik voel me nét hippie genoeg. En als je ooit naar Tampa komt, verblijf dan in Gram's Parsons place.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
