Het recht om te fietsen

Amerika mag dan het land zijn van de onbegrensde mogelijkheden, ze snappen helemaal niks van fietsen. Ik zou durven beweren dat er maar één ding is dat Amerikanen vreemder vinden dan je per fiets voort te bewegen, en dat is fietsen in het regenseizoen.
Toen ik een hostel boekte voor mijn eerste maand hier en er maar één kon vinden in heel Tampa kon ik dus kiezen tussen dagelijks vijftien kilometer reizen óf een ander onderkomen zoeken. Aangezien mijn hippie-hostel precies is wat ik zocht vond ik die vijftien kilometer niet zo onoverkomelijk, in tegenstelling tot iedereen om me heen.
De hostelmanager wist me op maandag nog van het fietsen af te houden door me met de auto op en neer te brengen naar het ziekenhuis. Kost vijfendertig minuten in plaats van een uur, plus twee uur wachten voor hij tijd had me weer op te halen, netto resultaat: negatief. Onderweg wees hij me alle bushaltes aan.
Mijn begeleidend chirurg zette grote ogen op toen ik met het idee kwam op en neer te fietsen en vroeg waarom ik niet met de bus ging. Omdat dat 1) minder gezond is 2) langer duurt dan fietsen 3) maandelijks net zoveel kost als tien cocktails 4) geen oplossing biedt voor mijn eeuwig durende dilemma hoe zoveel mogelijk te eten zonder te transformeren tot een Michelinmannetje. Hij was weinig overtuigd en bood direct aan een carpool op te zetten. Ik mompelde iets onverstaanbaars.
Op dinsdagochtend liep ik de broer van de hostelmanager tegen het lijf, die me vroeg of ik wist hoe ik bij de bushalte moest komen. Ik knikte zo overtuigend mogelijk en genoot vervolgens van een heerlijk ongecompliceerde dag waarin ik op en neer fietste, beiden binnen een uur, en maar een klein beetje nat regende. Op woensdag fietste ik naar het ziekenhuis, waar ik aan het eind van de middag mijn begeleidend chirurg tegen het lijf liep die me op de grijze wolken buiten wees, waar een miezerig druilregentje uit kwam, en me vroeg hoe ik van plan was terug naar huis te gaan. Nou, op de fiets natuurlijk, en als er een stortbui uitbarstte, stapte ik wel met fiets en al op de bus.
Hij wilde er niets van weten, zocht de busroute op, bood vervolgens aan me zelf op en neer te brengen (aka dertig kilometer om te rijden) en vroeg me daarna waarom ik geen onderkomen dichterbij had gezocht. Toen vroeg hij of ik dan tenminste een helm had (eh...nee, ik heb m'n hele leven nog nooit met een helm op gefietst...) en beargumenteerde dat fietsen in Tampa niet zo veilig is.
Daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Tampa heeft zijn best gedaan fietspaden aan te leggen, wat betekent dat er her een der aan de rechterkant van de weg een strook is vrijgemaakt voor fietsers. Soms verdwijnt die opeens, zodat je de keus hebt tussen over de autobaan fietsen of de stoep te nemen, tenzij de stoep is opgebroken vanwege werkzaamheden, zo'n drie keer op de route, dan móet je wel over de autoweg, helemaal rechts aanhouden en iedereen remt even af. Tja, als veiligheid mijn eerste levensbehoefte was, was ik wel thuisgebleven. Bovendien heb ik, behalve een gebroken sleutelbeen toen ik vijf was en een fors gekneusde knie na een klein akkefietje op m'n achttiende nog nooit iets ernstigs opgelopen.
Ik spendeerde er tien minuten aan om het uit zijn hoofd te praten me weg te brengen, hetgeen pas lukte toen ik zwoer de bus te nemen. Volgende keer weer gewoon op de fiets.