Amerika, Amerika

Zodra je ergens begint met werken settelt alles zich eigenlijk al heel snel in een routine. Een heleboel dingen blijken dan opeens precies hetzelfde als in Nederland; zo wandelen mensen hier ook overal door het rode stoplicht en zijn mensen dol op buitengewoon lange lunchpauzes. Het voornaamste tijdverdrijf in het hostel bestaat uit tv kijken.

Er zijn ook verschillen. Zo geeft de plaatselijke buienradar, weather.com, steevast aan dat het de komende paar uur niet gaat regenen. Vorige week ondervond ik wat 'partly cloudy' betekent, namelijk dat zich aan mijn rechterhand een stralend blauwe hemel met daarin een paar schapenwolkjes bevind en aan mijn linkerhand een enorme grijze donderwolk waaruit het spontaan begint te regenen.
In Nederland betekent een gratis lunch tijdens een lezing vaak luxe sandwiches, of op z'n minst een bruin broodje met kaas. Hier serveert men bij voorkeur pizza met diet coke, met natuurlijk de optie om uit te wijken naar een beker gewone cola. Die beker bevat gemiddeld een halve liter, dat matcht mooi met het formaat van de pizzastukken. Calorieen worden overigens niet weergegeven per honderd gram, maar per portie, maar aangezien mijn porties nooit overeenkomen met de hoeveelheden op de verpakking ben ik daar niet zo weg van.
De regionale sport is niet voetbal, maar de triathlon. Toen ik vorige week uit eten ging met mijn supervisor en de zomerstudenten, die dadelijk mijn wens inwilligden eens een paar mensen tegen te komen die streberiger zijn dan ik, ging het de hele avond over niets anders. De zomerstudenten, een All-American, slank, gespierd, hoogblond koppel, hadden namelijk romantisch samen een Iron Man voltooid. Voor de beginnelingen: dat is een triathlon met onder andere een hele marathon erin. Gelukkig zijn er ook triathlons voor mietjes, met een kwart mijl zwemmen, tien mijl fietsen en drie mijl hardlopen, en daar ga ik voor trainen. Volgende maand dan he, het is nog veel te warm om te hardlopen...

Supermarkten bestaan voor ongeveer vijftig procent uit diepvries, met daarin alle kant-en-klaar stuff die je maar kunt bedenken. Dat is goedkoper en een stuk gemakkelijker dan zelf iets maken met bijvoorbeeld de veel te dure verse groenten die ergens aan een zijkant van de winkel liggen. Het kostte me twee weken om brood te vinden zonder toegevoegde suiker en nog een halve week extra om bruin brood te vinden zonder toegevoegde suiker. Ik was zelden zo blij.

Tampa heeft bijna net zoveel auto's als mensen. Wanneer ik dus mijn vijftien kilometer naar de campus fiets, kom ik naast een paar supermarkten vooral veel garages tegen. Leuke winkels, zoals kledingwinkels, zijn gecentreerd in shopping malls - enorme overdekte winkelfabrieken met gigantiforme parkeerplaatsen eromheen, want aangezien er maar een paar zijn, zijn ze het beste te bereiken met de auto. Wanneer ik naar mijn werk fiets word ik gepasseerd door een eindeloze stroom auto's, maar het aantal voetgangers dat ik tegen kom kan ik op twee handen tellen en het aantal fietsers op één.

Het pleit over mijn fietsen is overigens beslecht; iedereen heeft geaccepteerd dat ik het blijkbaar toch wel doe, dus zeuren ze er maar niet meer over. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat het heel gemakkelijk is om door woonwijken te fietsen in plaats van de grote wegen te nemen; zodra ik wist waar die grote wegen zitten, hoefde ik alleen nog maar grofweg in de goede richting te fietsen. Ik kom dan vanzelf wel bij een grote weg en kan me weer oriënteren voor ik een wijkje in duik. Aangezien de auto's dat fietsen niet zo goed snappen, kiezen ze liever het zekere voor het onzekere. Zodra ze me van tien meter afstand zien aankomen, laten ze me voorgaan. Beleefd volkje toch :p