Dag 19: Terug naar Singaraja…

…maar eerst nog even langs het apenbos. Aangezien ik daar gisteren vanwege het shoppen geen tijd meer voor had gehad (kwestie van prioriteiten), ging ik vandaag in alle vroegte naar het apenbos, toen het nog maar net open was en de bussen vol toeristen nog geen tijd hadden gehad om te arriveren. Ik werd direct bestormd door een van de werknemers met de vraag of ik bananen wilde kopen voor de apen. Prima. Ze haalde de bananen tevoorschijn, zorgvuldig verpakt in een plastic zakje en gaf ze me een voor een aan. Ik moest ze in de lucht houden. Prima.
Spontaan veranderden de drie vriendelijke aapjes die even daarvoor nog nieuwsgierig op de tegelvloer stonden toe te kijken in rotbeesten die qua vileiniteit konden wedijveren met de barracuda. Ze klommen in mijn benen en sprongen toen op mijn rug, hoofd en schouders. ‘Don’t panic, don’t panic!’, krijste de Balinese. Dat was ik ook niet van plan, maar een beetje schrok ik wel. Vooral toen de banaan weg was en de apen bleven klauteren op zoek naar meer. Eentje besloot om te proberen of mijn arm en vinger een goede vervanging waren voor een banaan en zette zijn tanden erin. Ik had niet zo’n zin om allerlei enge aapgerelateerde ziektes op te lopen, dus was de lol er wel vanaf toen. De rest van mijn bananen mochten de apen vanaf de grond opeten.
Ik maakte nog een rondje door de rest van het bos, dat prachtig en bovendien lekker rustig was zolang er geen apen in beeld waren. Daarna checkte ik uit bij mijn hotel en scooterde ik Ubud uit op zoek naar een dorp met een soort praktijkschool voor jonge kunstenaars waarover ik gelezen had. Helaas kon ik het niet vinden, dus zette ik koers naar Singaraja. Ik maakte een korte tussenstop op Strawberry Mountain, de enige plaats op Bali waar het koel genoeg is om aardbeien te laten groeien, en bij de twee bergmeren.
Ondertussen transformeerde het zonnige weer aan de ene kant van de bergen in een ware wolkbreuk aan de andere kant, die ik recht binnenreed. Haarspeldbochten in de stortregen; dat ik niet uit de bocht ben gevlogen en bovendien nergens tegenaan ben gereden, verbaast mezelf nog het meest.
Eenmaal thuis had ik precies tijd om te douchen voordat Kartika langskwam, een eveneens net afgestudeerde geneeskundestudent uit Den Pasar. Ze kwam samen met haar vader gezellig kletsen over Bali, geneeskunde en wat dies meer zij, en nadat Renee en James anderhalf uur later eveneens terugkwamen van hun tripje gingen we nog eens eten in de Dutch Harbour, waar we ook de Chinese tempel bezochten en James een paar foto’s schoot van het Mooiste Jurkje uit heel Ubud met mij erin. De Chinese tempel was radicaal anders dan de hindoeistische die ik tot nog toe had gezien: fleurig, sereen en vol met schildpadden. En, beter, nog, aanstaande maandag is het Chinese Nieuwjaar en dus bouwen ze er zondag een feestje!