Dag 20: Misantropia

Toen ik wakker werd van het doordringende gepiep van mijn wekker en het ding onceremonieel uitmepte, voelde ik me niet erg blij. Ik deed een poging dat te verbeteren door te gaan hardlopen. Het was er goed weer voor: bewolkt en met een licht briesje. Beiden verdwenen in de tien minuten die het me kostte om naar de atletiekbaan te wandelen. Geen probleem; ik had mezelf beloofd dat ik langer ging lopen dan ik tot nog toe had gedaan, en dus liep ik twee keer twintig minuten en toen nog drie erbij op de weg naar huis. Na mijn hoofd tien minuten onder de koude douche te hebben gehouden was ik weer redelijk afgekoeld, maar nog steeds niet erg blij.
James kwam Renee en mij met zijn gehuurde auto ophalen om naar het lokale vliegveld zestig kilometer verderop te rijden. Aanvankelijk zou Kartika ook meegaan, maar ze moest onverhoopt eerder terug naar Den Pasar. Aangezien James zijn vliegbrevet heeft, was het plan om een vliegtuigje te huren en daarmee over Bali te vliegen. Helaas werd dat geblokkeerd door de meest onbehulpzame piloten die hij ooit had gezien.
Als back-upplan kozen we het strand van Permuteran, waar we een tijdlang rondliepen en foto’s maakten. Ik informeerde bij een van de serveerders van een resort nog eens naar de zeeschildpadden en kreeg te horen dat die zich in een of andere tank bevonden, twintig kilometer verderop, en dat je ze tegen een vergoeding mocht vrijlaten in de zee. Buiten het feit om dat ik was vergeten dat rondrijden in een auto bij lange na niet zo leuk is als rondrijden op een scooter en niet zoveel trek had nog een stuk te rijden, klonk dat wat al te toeristisch en in scene gezet. In de auto miste ik de zon op mijn gezicht en de wind in mijn haar. Het halen van een motorrijbewijs steeg dus ook op mijn to-dolist.
Ik kon het vandaag niet opbrengen om vriendelijk alle vragen van mensen te beantwoorden. Tuurlijk, Nederlanders vragen ook altijd maar naar het weer of hoe het met je gaat, maar daarna proberen ze aan de hand daarvan een gesprekje aan te knopen. De meeste Balinezen vuren alleen maar dezelfde drie onoriginele vragen op je af: uit welk land kom je? Waar verblijf je? Waar ga je naartoe? Ik had er geen zin meer in.
Toen we het strand afreden, kwam onze auto vast te zitten in het zand. Na een minuut of twintig duw- en trekwerk kwam James uiteindelijk met het plan om de auto een stuk achteruit te rijden dichterbij zee, waar het zand steviger was, en dan met een aanloop over het rulle stuk te rijden. Dat was precies het plan dat direct bij me was opgekomen maar ik niet al te enthousiast had geopperd vanwege een gebrek aan vertrouwen in mijn technische kennis.