Reisverslag in superlatieven

Wat me zo verliefd maakt op de UK is dat je slechts een uurtje in het vliegtuig zit, maar je zodra je landt wéét dat je je in een ver en vreemd buitenland bevindt, een land waaruit midden op zee bergen ten hemel reizen, zich 24/7 donkere regenwolken samenpakken en waar, in tegenstelling tot Nederland, nog plekjes te vinden zijn zonder mensen. Verder zijn er overal kastelen, oorlogsmonumenten en schapen.
Oskar, James, Catheleyne en ik hadden weliswaar een plan voor de zevendaagse roadtrip die we van plan waren te ondernemen, maar zoals dat met de meeste plannen gaat gooiden we dat de eerste dag overboord om een nieuwe route uit te stippelen, te beginnen in Edinburgh.

Dag 1 – Edinburgh
Ryanairs vrolijke tune deed ons eraan herinneren dat we waren binnengekomen ‘on yet another on time flight of Ryanair!’. Dat het vervolgens nog een uur duurde voor we met een sardientjesbus naar de terminal werden gebracht en aldaar in de lange, lange rij voor de grens moesten staan telden ze voor het gemak even niet mee. Geen probleem. We huurden een auto bij Europcar, installeerden ons van thuis meegebrachte navigatiesysteem en reden vol goede moed het centrum in, waar de ene na de andere detour ons danig in verwarring bracht. Edinburgh Castle bovenop een van de heuvels in de stad bleek gelukkig een goed ijkpunt, en dus parkeerden we daar de auto om vervolgens de stad in te duiken, op zoek naar de eerste de beste authentieke pub voor cider en fish&chips. We besloten de geijkte toeristische attracties links te laten liggen om door de stad te slenteren, waarbij ons oog al snel viel op een heuvel aan het eind van de winkelstraat. Eenmaal boven bleken we ons te bevinden op Carlton Hill, waar de meest vreemde verzameling gebouwen stond die ik ooit heb gezien, van een half afgemaakte Griekse tempel tot een observatorium tot een Schots aandoend minikasteel, gecompleteerd door prachtige uitzichten over zowel het oude als het nieuwe deel van Edinburgh. Ons nieuwe plan vertelde ons dat we hierna de auto zouden pakken om op pad te gaan richting de Ben Nevis, en alles ging supergoed volgens plan.
Toen we Edinburgh eenmaal uit waren zagen we geen levende hond meer. Catheleyne en ik kregen al snel braakneigingen van de almaar slingerende ‘snelweg’, de zon zakte in angstvallig snel tempo weg achter de bergen en er was in de verste verte geen dorp in zicht. We stopten nog even bij Queens View om al bibberend de zonsondergang boven de rivier te bekijken, een fantastisch uitzicht! Uiteindelijk leidde het navigatiesysteem ons na enige aanpassingen van de weg om richting Newtonmore te rijden, waar de eerste twee hostels die we probeerden vol zaten, maar er in de derde nog volop ruimte was. Daar logeerden om precies te zijn nul mensen, wat mogelijk iets te maken had met de buitendeur waar geen slot op zat en het feit dat er geen licht brandde, maar dat laatste was na even aanbellen bij de eigenaar snel gefixt. Oskar stapelde zo snel als hij kon kolen in de open haard zodat we ons konden warmen, want Schotland in oktober blijkt vreselijk koud te zijn. Eigenlijk ongeveer zo koud als waar iedereen me al tegen had gewaarschuwd. Anyway, we kropen bij het vuur en ik viel bijna meteen in slaap om alleen nog gewekt te worden door de rest om even een potje Cluedo te winnen.

Dag 2 – Ben Nevis
Op dag twee veranderde ons plan van verder rijden naar Fort William, het dorpje waar zich de Ben Nevis bevindt, van verder rijden naar Fort William en dan weer terug naar Newtonmore omdat we waren gaan houden van ons zeer exclusieve hostel. De Ben Nevis is ongeveer 1300 meter hoog en daarmee de hoogste berg van de UK, wat voor ons een goede reden was om hem te gaan beklimmen. Helaas bleek de top waar het eerste deel van het pad omheen slingerde niet de Glen Nevis, en ook de tweede, in mist gehulde top daarachter was niet de Ben. De vriendelijke mensen die we onderweg tegenkwamen en die ons allemaal in stilte uitlachten vanwege ons gebrek aan regenkleding vertelde ons dat de Ben nóg verder was, omstreeks drieënhalf uur hiken. De top van de Ben Nevis was ongeveer daar waar zich een serie wolken had samengepakt die in kleur varieerde van nogal diepgrijs tot donkerpaars. Toen we na anderhalf uur klimmen ook nog te horen kregen dat het sneeuwde op de top en dat de temperatuur op onze hoogte, die fors begon te dalen, een lachertje was vergeleken met de plaatselijke minima besloten Catheleyne en ik al snel dat het tijd was om af te dalen naar de Ben Nevis Inn voor een versterkend drankje. Inmiddels was het langzaam beginnen te regenen, en het eerste deel van de terugweg kregen we de snijdende wind recht in ons gezicht. We waren dusdanig afgeleid dat we een verkeerde afslag namen en spontaan langs het Visitor’s Centre kwamen, waar we naast complete uitrustingen om bergen te beklimmen allemaal interessante wetenswaardigheden tegenkwamen. Zo blijkt de top van de Ben bijna zeventig procent van het jaar in mist gehuld te zijn, valt er twee keer zoveel regen als onderaan de berg en oh ja, vanaf oktober wordt het afgeraden hem te beklimmen zonder een overlevingspakket en ijshaken. Enigszins onder de indruk wandelden we verder naar de Inn, waar we doorweekt aankwamen. Oskar en James waren inmiddels al meer dan een uur terug en vroegen zich af of we ergens pixies waren tegengekomen, want volgens de Schotse folklore zit het hele land vol met allemaal rare wezens die je vooral proberen van het pad af te lokken. Dat was gelukkig niet zo.
We reden terug naar ons persoonlijke hostel, alwaar ik een pasta kookte met een heleboel knoflook en ontdekte dat Mince Pies met appel uit de oven veel lekkerder zijn dan koud, zoals iedereen ze altijd eet.

Dag 3 – Loch Ness
De derde dag reden we alweer naar Fort William, dit keer met de intentie om door te rijden naar Inverness. De route voerde ons langs het Uruqhart kasteel, dat blijkbaar heel bijzonder is omdat zo ongeveer alle volkeren het hebben veroverd op de Schotten, maar de Schotten hebben het altijd weer teruggejat. James en Catheleyne trokken erop uit om de stukgeschoten stenen muren van dichtbij te bekijken, maar Oskar en ik vonden dat we dat prima konden doen vanachter het hekwerk waar we stonden geparkeerd. In plaats daarvan wandelden we langs de berm, plukten we wilde bramen en hadden we discussies over Belangrijke Dingen. We aten de wilde bramen ook op.
Daarna reden we langs het volledige meer van Loch Ness, waar blijkbaar de gehele wereldbevolking drie keer in past en dan verdrinken ze en zijn ze dood. We bezochten een museum waarin we de hele mythe nog een keer hapklaar in filmpjes kregen voorgeschoteld en gingen onszelf te buiten in de souvenirshop die net zo groot was als de tentoonstellingsruimte. Dit is waar ik een boek kocht met Schotse folklore. Die Schotten waren vroeger blijkbaar niet al te snugger, want ze lieten zich om de haverklap wegleiden door een of andere Elfenprins een moeras in.
De volgende stop was Loch Ness zelf. Oskar wilde erin gaan zwemmen, maar vond het zelfs voor zijn doen frisjes, en ik wandelde wat over de keien aan de rand en viel er toen bijna voorover in. De wateroppervlakte is immens. Ik besloot nog eens terug te komen om dan wel te gaan zwemmen, bij voorkeur in de zomer, en voegde het toe aan het lijstje waar ook het beklimmen van de Ben al op stond.
We wilden logeren bij vrienden van James in Loch Ness, maar aangezien dat niet zo goed uitkwam reden we in plaats daarvan door naar de Northern Highlands. In Newtonmore hadden we een foldertje meegepikt met hostels door heel Schotland dat goud waard bleek, en we vonden een fantastisch hostel dat was gehuisvest in een oude trein. We aten in de meest ongezellige herberg tot nog toe en besloten al snel om hem daar te smeren om naar ons wagonnetje te wandelen. We stookten de verwarming maar eens even goed op, namen onze dekens mee en nestelden ons in een van de coupees. Om twaalf uur werd ik wakker en waggelde ik inclusief deken naar het smalste bed ooit om daar verder te tukken.