Dag 4/5

Dag 4, dagprogramma – De trip naar Sandwood Bay
Op de vierde dag reden we verder de Northern Highlands in, hetgeen zelfs nog meer desolate landschappen en prachtige vergezichten opleverde dan we in de dagen daarvoor hadden gezien. Behalve hier en daar wat naaldbomen en natuurlijk een boel hei en gras groeit er niets. De normale Schotse wegen zijn vergeleken met de Nederlandse al erg long&windy, maar hier schakelden we over op single track roads. Ik was blij dat ik niet hoefde te rijden, want regelmatig doemde recht tegenover ons een auto op die net zo keihard over de gaten hobbelde als wij en dan moest een van de twee keihard op de rem trappen om uit te wijken naar een passing space, een kortdurende verbreding van de weg.
Ik had ergens van het internet geplukt dat Sandwood Bay het meest verlaten strand van Schotland is. Daarom kende ons navigatiesysteem het waarschijnlijk ook niet en eindigden we eerst in het verkeerde dorp, waar wat vriendelijke en onverstaanbare Schotten ons de goede kant op wezen. Verder ging het weer, tot een houten bordje met ‘Sandwood Bay’ hintte dat we ons op de goede weg bevonden en we de auto op een parkeerplaats mikten om vervolgens naar de dichtstbijzijnde baai te lopen.
Het was er prachtig. De zon scheen, het water was blauw, het zand wit en de rotsen bedekt met zeewier. We waren de enige mensen en fotografeerden de voetsporen die we achterlieten in het strand. Daarna beklommen we een heuvel die uitstak in zee en gingen we in de zon op het gras liggen.
Vervolgens bedachten we dat dit niet Sandwood Bay kon zijn, omdat het strand op nog geen tien minuten lopen van de auto lag en dus trokken we de tegenover gelegen heuvels in, waar we een boel gras en schapen aantroffen. James haalde zijn frequent gebruikte telefoon met GPS tevoorschijn en wist ons te vertellen dat we een verkeerde afslag hadden genomen en helemaal niet in de buurt van Sandwood Bay waren.
We reden nog eens een half uur verder, waarbij ik me erover verbaasde dat er werkelijk overal ter wereld mensen wonen, bij voorkeur met z’n tweeën of drieën bij elkaar, dat is wel zo gezellig. James’ GPS vertelde ons dat we nog zo’n vier uur zouden moeten wandelen heen en terug en dus ver na donker zouden terugkomen. Aangezien we ook nog terug moesten tuffen naar Inverness hebben we de baai dus nooit bereikt, en ik moest denken aan Kavafis’ Ithaka:

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
Wens dat de weg dan lang mag zijn,
Vol avonturen, vol ervaringen.

Het moge duidelijk zijn dat de Sandwood Bay naast de Ben Nevis bovenaan mijn volgende Schotland-to-do-list prijkt.

Dag 4, de avonden – Partyhardy!
In onze fantastische hostelfolder vonden we een studentenhostel in Inverness, ‘de hoofdstad van het Noorden’, en ze zijn er trots op. Hoewel ik het in de dagen hiervoor prettig vond steeds een persoonlijk hostel te hebben, was dit een hostel zoals ik het in gedachten had: vol mensen, waarvan sommigen er voor een dag waren en anderen er al maanden woonden. We kookten genoeg Shepherds Pie om een heel weeshuis mee te voeden en sloten ons aan bij twee gitaarspelende chaps. Aangezien ik niemands naam ooit kan onthouden doopte ik ze om tot California en Glasgow. Glasgow had net z’n rug gebroken en liep daarom rond met een oncomfortabel korset en een onverstaanbaar accent. De prognose voor het eerste is een stuk beter dan die voor het tweede probleem. Even later haalden twee andere hostelgangers, Australia en Ginger, ons over om mee te gaan naar een karaoke-avond. We haalden het hostel leeg en gingen met z’n tienen op weg. Catheleyne en ik zongen zo hard als we konden Nickelbacks ‘How you remind me’, James vroeg meer bier om zich moed in te drinken om ook een nummer te zingen, maar genoeg bier was er niet, en Oskar slaapwandelde al vroeg terug naar het hostel, evenals Califnornia. Om half twee gingen de lichten aan en werden we door het barpersoneel weggekeken, en dus wandelden we fris en fruitig terug naar het hostel om daar Jenga te spelen, maar dan met drank, wat het spel echt zoveel beter maakt. We werden wat verdrietig van de klok, maar niet verdrietig genoeg om naar bed te gaan.

Dag 5 – De langzame dag
De volgende ochtend voelden sommigen van ons zich meer uitgeslapen en minder misselijk dan anderen. Ik zat in de niet misselijke groep, en samen met Oskar en Catheleyne wandelde ik naar de eilandjes van Inverness, die daar middenin de rivier liggen. Daarna kwamen James, Australia en Ginger ons versterken en gingen we op weg naar de Findhorn Gardens, door Oskar op de kaart gezet. Ik had verwacht allemaal boompjes en plantjes aan te treffen, maar het was eigenlijk een ecologische community waar honderdveertig mensen wonen die zoveel mogelijk hun eigen planten kweken en tegen hun kippen praten om ze beter te maken. De zon scheen (alwéér), en we wandelden door de community en het bijbehorende dorp om te eindigen in de plaatselijke pub, waar ik voor het eerst een fatsoenlijke fish&chips kreeg voorgeschoteld, hoewel de fish zo groot was dat ik hem ook deels heb uitgedeeld aan de rest. In het oorspronkelijke plan reden we door naar de vuurtoren van Fraserburgh, maar de zon zakte alweer weg in zee en dus zetten we Australia en Ginger af bij het dichtstbijzijnde station en reden we alleen nog door naar een hostel aan het water, waar Oskar de hele avond prachtig heeft gespeeld om de meest vals gestemde piano die ik ooit heb gehoord, waar ik voor het eerst de maan oranje heb zien opkomen en waar ik in het maanlicht heb gezwommen in zee, wat vooral wil zeggen dat Oskar daadwerkelijk heeft gezwommen en dat ik tot aan mijn middel in het water heb gestaan enthousiast te roepen hoe vreselijk koud het was, maar dat was niet erg. Het was goed.