Dag 6/7

Dag 6 – Reiskriebels
Op de ochtend van dag zes vertrokken we alsnog naar Fraserburgh, maar eerst tuften we langs Huntly Castle vanwege ons tot dan toe bestaande gebrek aan bezochte kastelen in Schotland. Huntly Castle was een kleine ruïne die op vrijdagen gesloten bleek voor publiek, maar aangezien de hekjes rondom het kasteel niet erg hoog waren was dat probleem al snel verholpen. Ik houd van de sfeer die kastelen uitademen, oud en majestueus, en Huntly voldeed daar prima aan.
Daarna kwam het belangrijkste deel van de hele trip: het bezoek aan een whiskey distilleerderij inclusief rondleiding waar ik al de hele week om liep te zeuren. De keuze viel op Glendronach, een kleine, traditionele distilleerderij waar vrijwel het hele proces zelf wordt uitgevoerd. Mijn reisgenoten kozen voor een enkel glaasje whiskey na deze rondleiding, maar zelf opteerde ik voor de uitgebreide optie waar ik er vier kreeg voorgeschoteld. Onze lieve reisleidster was zo aardig er drie in glazen flesjes te gieten voor onderweg omdat ik niet van plan was ze alle vier achter elkaar te atten, zodat ik voor de rest van de vakantie voldoende whiskey had. Ik was erg blij.
En weer door gingen we, naar Fraserburgh en het Schotse vuurtorenmuseum. We bekeken er een boel vuurtorenlenzen die minimaal twee keer zo groot waren als wijzelf en beklommen een van de vuurtorens in het stadje, waar we een prachtig uitzicht verkregen over de uitgestrekte, weidse zee. Het voordeel van oktober is dat het aantal mensen in onze rondleidingen bestond uit respectievelijk zes en vier en dat er op de vuurtoren alle tijd was voor vakantie-groepsfoto’s.
De hele dag dacht ik na over alle mensen die we in Inverness hadden ontmoet en hoezeer ik me thuis had gevoeld in het hostel daar en ergens in de middag hakte ik de knoop door: die vage Australië-backpack-plannen die al een tijdje in mijn achterhoofd zitten gaan doorgang vinden, hoe dan ook, en in ieder geval op de korte tot middel-lange termijn. Ik had de Inverness-mensen al de oren van hun hoofd gevraagd over reizen en continueerde die bezigheid bij onze couch-surf-hostess deze avond.
Aanvankelijk hadden we drie nachten willen couch-surfen, maar helaas blijkt er weinig enthousiasme voor vier eenzame reizigers zonder slaapzakken, en dus hadden we uiteindelijk alleen in Aberdeen een host gevonden. Deze 21-jarige studente had meer van de wereld gezien dan wij met z’n vieren bij elkaar en vond het prima om daar van alles over te vertellen en ons vervolgens mee te slepen naar een flatwarming-party waar we nog meer reizende mensen ontmoetten en de flat goed verwarmd hebben. Vervolgens strekten James en Catheleyne zich uit op de beide banken en maakten Oskar en ik het ons gemakkelijk in onze uitermate comfortabele slaappositie op de harde linoleumvloer, waarbij we wel allebei een dun dekentje hadden gekregen om gebruik van te maken. Mijn ideeën over Australië zetten zich onmiddellijk om in allerlei plannen over couch surfen en ik viel al snel in slaap.

Dag 7 – Homecoming blues
Ik haat laatste vakantiedagen. Ik haatte ze al toen ik met de lokale sportvereniging op kamp ging toen ik vijftien was en ik haat ze nog steeds. Je wordt wat katerig wakker, moet al je spullen bij elkaar pakken en alles wat je buiten je koffertje hebt verzameld herverdelen en uiteindelijk krijg je op die dag niets gedaan.
Onze hostess moest werken van negen tot een en had ons verzocht ofwel daarvoor, ofwel daarna te vertrekken, maar er niet tijdens haar afwezigheid met haar huissleutel vandoor te gaan. Aangezien we dat een reëel verzoek vonden hadden we besloten voor negenen te vertrekken naar Edinburgh om daar onze laatste dag door te brengen en in ieder geval nog het Edinburgh Castle te bezoeken, een van de grootste kastelen in Schotland.
Omdat sommigen van ons meer hadden gedronken dan anderen, bleek een vertrek voor negen uur echter niet haalbaar, en dus doken Catheleyne en ik Aberdeen in om ons te vergapen in de Kookboeken-Hemel. Engelse kookboeken zijn fantastisch: vol mooie foto’s, gedrukt op dik papier en veelal In De Aanbieding. Ik kon niet kiezen en besloot uiteindelijk met heel veel moeite om dan maar geen kookboek te kopen, maar Catheleyne kocht er een vol heerlijke cakejes en baksels, plus het nieuwste boek van J.K. Rowling, dat blijkbaar heel gruwelijk is en waarin allemaal mensen doodgaan. We liepen voor het laatst een stuk langs de zee en wandelden rond een uur terug naar huis om nog een tijdje met onze hostess te kletsen voor de in de auto klommen en wat verdwaasd de rest van onze plannen bespraken. Die bestonden er vooral uit dat we geen plan meer hadden nu Edinburgh van de kaart was omdat we er te laat zouden aankomen om nog toegang te verkrijgen naar het kasteel.
En dus koersten we naar Stirling, de stad naast Edinburgh. Onderweg stopten we nog even in een weiland en voor een gesloten kasteel en vervolgens checkten we in bij het meest gloomy hostel tot nog toe. Het had alle voorzieningen om backpackers een leuke tijd te bezorgen, maar de mensen die er zaten staarden chagerijnig voor zich uit, hingen op de bank voor de tv en/of keken zeer verstoord op zodra er enig geluid weerklonk in de gemeenschappelijke woonruimte. Daarom trokken we ons terug op onze muffe slaapkamer, waar een stilzwijgende vijfde gast iedere tien minuten de deur binnenwandelde en dan een paar minuten later even stilzwijgend weer vertrok, om een bordspel te spelen.
Aangezien we om vijf uur op moesten leek het ons een goed idee rond een uur ons bed op te zoeken. We droomden over de highlands, over de zee, over schapen, kastelen, en oorlogsmonumenten, en ik denk dat we ieder voor zich de belofte maakten om nog eens terug te komen, soon.