De voorbereiding: het visum

Of ik zo vriendelijk wilde zijn even te wachten, vroeg de beveiliger bij de Amerikaanse ambassade toen hij hoorde dat ik een mobiele telefoon bij me had. Hij wees op een informatiebordje vooraan de wachtrij, waarop stond dat elektronica je doorgang tot wel dertig minuten konden vertragen en dat werd afgeraden ze bij je te hebben. Het echtpaar dat achter me stond wierp elkaar een bezorgde blik toe, waarop het mannelijke deel hun beider Smartphones collecteerde en die in hun auto ging leggen.
Zo vriendelijk wilde ik wel zijn. Om eerlijk te zijn had een vriend me hier van tevoren tegen gewaarschuwd, maar omdat ik met de trein was en ik geen kluisjes was tegengekomen tussen mijn perron en mijn stationsuitgang had ik mijn schouders opgehaald en de telefoon maar gewoon meegenomen. Want hoe erg kon het nu helemaal zijn?
Vijftig minuten later had ik zo’n vijftien mensen laten voorgaan en al twee keer gevraagd hoe lang het nog ongeveer kon duren. ‘Zolang het duurt’, antwoordde beveiliger nummer één. Nummer twee wierp me een meewarige blik toe. Het was helaas niet zo zonnig als de dag ervoor en dus begon ik wat geërgerd op en neer te benen. Het museumplein van Amsterdam heeft ook geen kluisjes, maar wel een middelbare school, waar ik besloot mijn geluk te beproeven. De alleraardigste conciërge vond het prima mijn telefoon even in een laatje te leggen en voor de zekerheid kreeg ze de scheermesjes die ik de dag ervoor bij de Etos had gekocht en die nog steeds in mijn tas zaten erbij.
Blij ging ik terug naar de wachtrij, waar ik nog tien mensen voor moest laten gaan, inclusief twee studenten die mijn goede voorbeeld hadden gevolgd en hun laptops hadden gedumpt. Beveiliger twee spande nog even gedurende een minuut of vijf een blauw lintje voor me langs toen ik eenmaal vooraan stond, maar toen was het dan zover: ik mocht naar binnen! Ik zweette peentjes, want inmiddels waren er vijf kwartier voorbij en had ik nog maximaal een uur voor ik moest vertrekken naar mijn volgende afspraak.
Enfin. Eenmaal binnen bleef mijn jas hinderlijk piepen bij het passeren van de metaaldetector, hetgeen bleek te berusten op een mp3-speler in de zoom van mijn jas die daar al maanden lag te verschimmelen omdat-ie ooit door mijn kapotte zak gevallen was. Een mp3-speler is elektronisch. Smeekbedes om het ding alsjeblieft gewoon weg te gooien werden genegeerd en ik stond weer buiten. Het tripje naar de prullenbak duurde drie minuten. Ik raadde een vriendelijke mede-wachtende aan haar telefoon te dumpen.
Beveiliger één wilde weten waar ik mijn mp3 zo snel gelaten had en eigenlijk was hij ook wel benieuwd naar de locatie van mijn telefoon, waar hij absoluut verbolgen over was omdat je zo niet met je buren om gaat. Hij ging DIRECT overleggen met zijn meerdere of ik überhaupt nog wel naar binnen mocht. Het wegpinken van een vrouwelijk traantje mocht niet baten. De twee studenten die een uur daarvoor naar binnen waren gegaan kwamen inclusief visum weer naar buiten en gingen hun spullen ophalen bij de school, hetgeen ik eveneens werd gesommeerd te doen.
Voor de derde keer sloot ik achteraan in de rij. Ik stond inmiddels twee uur buiten te wachten en had minimaal vijfentwintig mensen naar binnen zien gaan en de meeste daarvan ook weer naar buiten zien komen. Ik had het koud. Ik was bijna te laat voor mijn volgende afspraak. Ik besefte dat wachten het meest zinloze is wat je in dit leven kunt doen en dat ik er vreselijk slecht in ben. Ik ergerde me kapot en het was zichtbaar.
Ook de vier mensen mét telefoon die nog buiten stonden mochten naar binnen, terwijl geen van hen meer dan een kwartier had gewacht. Beveiliger twee kwam me hoogstpersoonlijk een tirade geven over hoe we niet met onze buren omgaan en geen overlast veroorzaken. Hij merkte op dat het mijn eigen idee was geweest elektronica mee te nemen. Daar kon ik weinig tegenin brengen. Vervolgens wierp hij een blik in mijn tas en vertelde me dat scheermesjes meenemen ook geen slim idee was. Daar moest ik het mee eens zijn. Ik probeerde tegen te sputteren dat ik het eerst bijna een uur volgens de regels had geprobeerd voor ik een uitweg zocht. Misschien ben ik gewoon niet zo gemaakt voor regels.

Na twee uur en een kwartier mocht ik naar binnen. Ik leverde vingerafdrukken en geld in en kreeg in ruil een visum.