Dag 11: Gekke Balinezen

Ik kom zo in de loop van de maand een aantal dingen tegen waar ik echt met mijn hoofd niet bij kan en die niet zo goed in mijn dagelijkse blogjes passen, dus besloot ik er een aparte post aan te wijden. Een top tien.

1. Auto’s
Wanneer je regelmatig rondscootert, snap je dat auto’s eigenlijk niet thuishoren op Bali en de pest zijn van de moderne Balinese samenleving. Ze rijden traag (waarschijnlijk door alle maniakale scooters om hen heen, maar dat terzijde), waardoor je gas terug moet nemen naar dertig zodra je achter een auto terecht komt. Met een beetje pech zit je de halve weg vast achter een vrachtwagen en krijg je tien keer je ADH aan uitlaatgassen binnen. Auto’s? Gewoon niet doen dus.

2. Treinen
Er is geen spoornetwerk in Bali. Hoewel de overheid blijkbaar van mening is dat het wel tijd wordt dat er een spoor wordt aangelegd, is dat logistiek en financieel gezien zo’n enorme onderneming dat het er voorlopig niet van komt.

3. Gaten langs de weg
Met gezette tussenpozen kom ik langs een gat aan de rand van de weg waar dan een Balinees middenin staat, met ernaast een zandhoop. Waarom? Geen idee.

4. Vieze chocola
Na mezelf er anderhalve week van te hebben weerhouden was het gisteren zover: ik beloonde mijn geduld met een reepje Toblerone uit de supermarkt, zo ongeveer de lekkerste chocola die er is. Toen ik een hap nam spuugde ik hem bijna direct weer uit. Dit was geen Toblerone, dit was namaak! Renee betitelde het passend als cacaofantasie, en legde uit dat niet alle landen nu eenmaal even strenge maatstaven hebben voor hun producten. Whyy?

5. Grote verpakkingen en kleine verpakkingen
Grote verpakkingen zijn in de supermarkt verhoudingsgewijs niet groter dan kleine verpakkingen en soms zelfs iets duurder. Ik snap dus niet waarom iemand die literbak aardbeienyoghurt mee zou nemen en ging zelf voor een selectie van vier verschillende soorten kleine yoghurtjes. Jum!

6. De Islam
Ik vind dat iedereen zijn eigen godsdienst moet kunnen uitoefenen, zonder die overigens op te dringen aan anderen of er anderen mee lastig te vallen. Veel Balinezen zijn hindoeistisch en praktiseren dat iedere dag door ’s ochtends een kleine offerrande op straat neer te leggen. Ik vind dat een hele mooie gedachte, vooral wanneer je bedenkt dat veel mensen heel weinig hebben, hun verste vakantie ooit naar Java was en ze vervolgens toch iedere dag dat offer maken, met wierook, bloemen, bananenbladeren en kleine stukjes fruit.
De moslims zijn een ander verhaal. Zij beginnen elke ochtend rond vijven ergens vlakbij ons huis keihard te zingen en erg aangenaam om naar te luisteren is het niet. Ze doen dat natuurlijk nog vier keer per dag, maar om de een of andere reden nooit zo hard als ’s ochtends, wat het criterium ‘lastigvallen’ ruimschoots overschrijdt. Renee daarentegen beschouwt het als een functionele wekker.

7. Leugenachtige reisgidsen
De afstand van Singaraja naar Den Pasar is hemelsbreed niet zo groot, iets minder dan honderd kilometer. Renees reisgids vindt dan ook dat die afstand prima in twee uur is af te leggen; toch hebben we er beiden vier uur over gedaan met een taxi. Hoe doen de reisgidsschrijvers dat dan in vredesnaam in twee uur tijd?

8. Parkeerbriefjes
Er is hier geen gebrek aan blauw op straat; met name ’s avonds zie je overal agenten en parkeerwachters om het verkeer een handje vooruit te helpen. De parkeerwachters willen meestal geld zien. Vervolgens krijg je als bewijs een briefje, waar je niks meer mee doet. Waarom dat briefje? Zodat je het idee hebt alsof je niet voor niets hebt betaald? Om het eiland te ontbossen?

9. Eerlijke mensen
Sinds Marrakech denk ik dat iedereen, in landen waar je moet afdingen, je iets probeert aan te smeren voor veel teveel geld. Deels is dat ook zo; Bali heeft natuurlijk zijn aandeel aan straatverkopers, die overigens wel afdruipen na een keer of drie in oplopend volume ‘No! Nee! Tidak!’ te roepen. De fitnesschool rekende me vorige week een dubbele toegangsprijs, maar aangezien dat nog steeds maar tachtig cent was wilde ik daar niet al teveel over soebatten. Aan de andere kant gingen Renee en ik gisteren eten bij een klein straatrestaurantje en ondanks dat we zo stom waren om niet van tevoren naar de prijs te vragen, rekenden ze ons gewoon het normale bedrag. Tof.

10. Hello?
Ik heb het al een keer eerder genoemd, maar de niet aflatende fanaticiteit waarmee mensen ‘Hello!’ naar me roepen blijft me verbazen en is dus goed voor een eervolle vermelding. Meestal groet ik vriendelijk terug, met een uitzondering: wanneer ik op de atletiekbaan aan het hardlopen ben. Dan heb ik ook een koptelefoon op, dat vind ik excuus genoeg. Vandaag echter waren er een groep meisjes en een groep jongens van een jaar of tien aan het trainen op het grasveld in het midden van de baan en ze riepen ieder rondje harder naar me: ‘Hello! HELLOOO!’
Ondanks dat ik iedere ronde minder in staat was om te antwoorden en er waarschijnlijk ook zo uit zag, groette ik uiteindelijk na zes rondjes uit wanhoop maar terug naar de meisjesgroep. De vreugde was groot. Ze begonnen te juichen en te klappen en vielen toen stil. Twee tellen later begonnen ze weer: ‘Hello?’
Twee rondes lang probeerde ik alle kinderen te ontmoedigen door alle tien keer per ronde dat ze me begroetten ook terug te groeten, maar dat stimuleerde ze alleen maar. Daarna stapte ik weer over op negeren, maar deze keer gingen de meisjes met z’n vijven voor me naast elkaar staan en op en neer springen. ‘Hellohellohellohello.’
Het went snel om de koningin te zijn. En het is verbazingwekkend vervelend.