Dag 13: Dolfijnen in Lovina
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sarah
14 Januari 2012 | Indonesië, Singaraja
Dag 13: Dolfijnen in Lovina: a tale of horror and suspension
Er zijn twee dingen waar Lovina bekend om staat: het ene is het duiken, dat ik natuurlijk al uitvoerig gedaan heb, en het andere is de grote aantallen dolfijnen voor de kust. Omdat die vooral ’s ochtends te zien zijn, stonden Renee en ik, beiden gewapend met een pilletje tegen zeeziekte, om kwart voor zes klaar in Lovina om het water op te gaan op een klein houten bootje. Dat ging zo:
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd
De zee was uitgestrekt en weids. Behalve een paar verloren vissersbootjes was er niemand te bekennen toen Erik, onze gids, een motor op zijn boot zette en ons wenkte om mee te helpen de boot te water te laten. De motor pruttelde vrolijk in het prille ochtendlicht en zorgde ervoor dat we al snel vaart maakten. Door de drijvers aan weerszijden van het bootje ving het houten gevaarte de golven goed op. Renee en ik keken vooruit, popelend om de dolfijnen boven het oppervlak uit te zien springen.
Toen keken we opzij naar rechts. Op enige afstand, een meter of tweehonderd, was een tweede bootje met toeristen verschenen, in oranje zwemvesten gehuld. We keken beter en zagen nog vier bootjes vol oranje stipjes. Erik versnelde het bootje zodat we onze rivalen ruim voor bleven; we werden echter al snel ingehaald door de myriaden bootjes die al snel links van ons zichtbaar werden, terwijl omineuze wolken zich samenpakten boven de te kalme zee.
Erik wees met zijn vinger naar het water, maar dolfijnen zagen we niet, slechts bootjes met toeristen. We telden er ruim veertig, met namen als ‘Taipan’ en ‘Happy Days’. We staarden naar de zee, intens, om de dolfijnen te sommeren naar lucht te komen happen. Even later zagen we de eerste. Log en sierlijk tegelijkertijd vertoonde het dier even zijn rug met vin boven water voor het weer naar beneden duikelde. Al snel volgden er meer, de een wat verder weg dan de ander, soms met twee of drie tegelijk. Het deed denken aan het spelletje waarbij je negen holletjes hebt waar om de beurt molletjes uit oppoppen, die je dan neer moet slaan met een hamer. De dolfijnen hadden geen hamer nodig en gingen gewoon vanzelf weer weg.
Het onschuldige hamertje tik werd echter al snel vervangen door een ware heksenjacht. Zodra ergens dolfijnen zichtbaar waren, schoten er van tien kanten boten vol toeristen op af. De dolfijnen, ook niet gek, besloten vervolgens hun heil ergens anders te zoeken, zodat we ze gedurende een uur hardnekkig moesten achtervolgen om niet achter te blijven op een lege zee. In de inmiddels paarsblauwe wolken begon het zachtjes te rommelen. We zagen ons genoodzaakt om de aftocht te blazen en zaten nog maar koud aan ons ontbijt met gebakken banaan en een kop lekkere warme thee toen de hel losbarstte. Ver achter ons hervonden de dolfijnen langzaam hun rust.
Scooteren door de regen was niet leuk, dus brachten Renee en ik de rest van de middag slapend en lezend thuis door. Ik maakte mijn volgende artikel voor de Balance af en keek ik af en toe verlangend naar buiten om te zien alsof het alweer droog was: nee dus.
Ondertussen is James uit Engeland ook gearriveerd in Lovina (ik ben zo goed voor het toerisme in Bali, eerst was ik alleen en nu zijn er al drie!) en dus gaan we vanavond gedrieën het nachtleven aldaar verkennen. Toen ik er eergisteren even was zag ik in veel restaurantjes bandjes spelen en de sfeer is er superleuk, dus ik zie er erg naar uit!
Er zijn twee dingen waar Lovina bekend om staat: het ene is het duiken, dat ik natuurlijk al uitvoerig gedaan heb, en het andere is de grote aantallen dolfijnen voor de kust. Omdat die vooral ’s ochtends te zien zijn, stonden Renee en ik, beiden gewapend met een pilletje tegen zeeziekte, om kwart voor zes klaar in Lovina om het water op te gaan op een klein houten bootje. Dat ging zo:
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd
De zee was uitgestrekt en weids. Behalve een paar verloren vissersbootjes was er niemand te bekennen toen Erik, onze gids, een motor op zijn boot zette en ons wenkte om mee te helpen de boot te water te laten. De motor pruttelde vrolijk in het prille ochtendlicht en zorgde ervoor dat we al snel vaart maakten. Door de drijvers aan weerszijden van het bootje ving het houten gevaarte de golven goed op. Renee en ik keken vooruit, popelend om de dolfijnen boven het oppervlak uit te zien springen.
Toen keken we opzij naar rechts. Op enige afstand, een meter of tweehonderd, was een tweede bootje met toeristen verschenen, in oranje zwemvesten gehuld. We keken beter en zagen nog vier bootjes vol oranje stipjes. Erik versnelde het bootje zodat we onze rivalen ruim voor bleven; we werden echter al snel ingehaald door de myriaden bootjes die al snel links van ons zichtbaar werden, terwijl omineuze wolken zich samenpakten boven de te kalme zee.
Erik wees met zijn vinger naar het water, maar dolfijnen zagen we niet, slechts bootjes met toeristen. We telden er ruim veertig, met namen als ‘Taipan’ en ‘Happy Days’. We staarden naar de zee, intens, om de dolfijnen te sommeren naar lucht te komen happen. Even later zagen we de eerste. Log en sierlijk tegelijkertijd vertoonde het dier even zijn rug met vin boven water voor het weer naar beneden duikelde. Al snel volgden er meer, de een wat verder weg dan de ander, soms met twee of drie tegelijk. Het deed denken aan het spelletje waarbij je negen holletjes hebt waar om de beurt molletjes uit oppoppen, die je dan neer moet slaan met een hamer. De dolfijnen hadden geen hamer nodig en gingen gewoon vanzelf weer weg.
Het onschuldige hamertje tik werd echter al snel vervangen door een ware heksenjacht. Zodra ergens dolfijnen zichtbaar waren, schoten er van tien kanten boten vol toeristen op af. De dolfijnen, ook niet gek, besloten vervolgens hun heil ergens anders te zoeken, zodat we ze gedurende een uur hardnekkig moesten achtervolgen om niet achter te blijven op een lege zee. In de inmiddels paarsblauwe wolken begon het zachtjes te rommelen. We zagen ons genoodzaakt om de aftocht te blazen en zaten nog maar koud aan ons ontbijt met gebakken banaan en een kop lekkere warme thee toen de hel losbarstte. Ver achter ons hervonden de dolfijnen langzaam hun rust.
Scooteren door de regen was niet leuk, dus brachten Renee en ik de rest van de middag slapend en lezend thuis door. Ik maakte mijn volgende artikel voor de Balance af en keek ik af en toe verlangend naar buiten om te zien alsof het alweer droog was: nee dus.
Ondertussen is James uit Engeland ook gearriveerd in Lovina (ik ben zo goed voor het toerisme in Bali, eerst was ik alleen en nu zijn er al drie!) en dus gaan we vanavond gedrieën het nachtleven aldaar verkennen. Toen ik er eergisteren even was zag ik in veel restaurantjes bandjes spelen en de sfeer is er superleuk, dus ik zie er erg naar uit!
-
14 Januari 2012 - 12:11
Jannie:
Hoi Sarah,
Gefeliciteerd met je duikbrevet! Wat leuk al die verhalen van je. -
14 Januari 2012 - 12:57
Opa:
Straks toch maar weer een keer naar Harderwijk! -
14 Januari 2012 - 23:07
Ma:
En? Hoe was het wilde balinese uitgaansleven? -
15 Januari 2012 - 19:38
Margreet:
Mocht je na de dolfijnenjacht toch nog eens in de verleiding komen (ik acht die kans bijzonder gering):
1. Vind een eigenzinnige kapitein die niet achter de anderen aanjaagt, maar weet dat de dolfijnen opduiken op rustiger plekken.
2. Speel voor het beste uitzicht (en iets meer avontuur) de mooiste scene uit Titanic na (i'm the king of the world!')
En ff op safe spelen: mag ik alsjealsjeblieft langskomen op Curacao?! -
15 Januari 2012 - 19:46
Tim:
Ik sluit me aan bij Opa! In tien jaar is er helemaal niets veranderd. alle bootjes allemaal naar die ene dolfijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
