These feet are made for walking

'Je kunt bijna niet verdwalen in New York', zei een collega van me een paar weken geleden. De metro een verkeerde kant oppakken werkt echter prima, vooral omdat er stations 'Broadway' zijn in zowel Manhattan als in Queens en Brooklyn. De Broadway waar ik op dag 2 uitstapte was dus in Queens, waar het percentage Kaukasiërs fors lager ligt dan in Manhattan. Het kostte me een half uur om erachter te komen dat ik fout zat en nog een half uur om weer terug te wandelen naar de trein.
Op dag 1 en 2 heb ik vooral héél veel gewandeld; door China Town, Little Italy, Central Park en rond Times Square. De verkeerde kant op lopen werkt overigens ook prima om de weg kwijt te raken. Op dag 2 gebeurde iets dat bijna nog erger was dan het kwijtraken van mijn portemonnee: ik verloor mijn kaart en het kostte me een half uur om een nieuwe te vinden. Mijn kaart redt me dagelijks tien keer, hoewel ik inmiddels snap dat de streets horizontaal lopen en de avenues verticaal. Easy as pie.
Ik bezocht de Blue Man Group, wat ik al jaren wilde. Ze waren te duur, maar wel hilarisch. Ik beklom het Rockefeller Center, een hotel dat bijna net zo hoog is als de Empire State Building, voor een uitzicht over de stad. En ik kwam erachter dat NYC geen stad is om alleen te bezoeken. Daarvoor is het te groots, te overweldigend. Je bent te anoniem.
Gelukkig had ik op dag 3 met een couchsurfer afgesproken om samen de ferry te pakken naar Staten Island, waarbij je het vrijheidsbeeld voorbij vaart. Beklimmen gaat helaas niet, omdat het pas op 4 juli weer opengaat na Sandy. Omdat er verder niks te beleven is op Staten Island, ook al willen ze je door grote borden doen geloven van wel, pakten we de ferry net zo snel weer terug.
Op dat moment, toen ik Manhattan langzaam kleiner zag worden achter ons, bedacht ik dat NYC een van de meest bizarre plekken is waar ik ooit ben geweest. Op het eerste gezicht viel de culture clash wel mee en was die zeker een stuk minder dan in Egypte of Indonesië, maar het is zo'n vreemde stad, door zijn verticale bouw en eindeloze stroom mensen.
NYC is de eerste entiteit ooit die mijn onovertroffen vermogen superveel te slapen heeft verstoord. Toen ik couchsurfer nummer 2 tegenkwam, een toffe gozer met de meest aanhankelijke chihuahua ooit, en met hem een club in dook tot vier uur 's nachts, was ik de volgende dag om zeven uur gewoon weer wakker. Dag 4 spendeerde ik dus met luieren en wandelen in Central Park, nog zo'n prachtige plek om te verdwalen door zijn slingerpaadjes. Gelukkig was de highline waar we vervolgens naartoe gingen, een park dat is aangelegd rondom oude treinrails op twee meter hoogte, uitermate overzichtelijk. En prachtig.
Het tempo hier is waanzinnig. Stilstaan op de stoep kan niet, dan botsen er spontaan drie mensen tegen je aan. Ik slaap minder, eet minder, loop hele dagen, maar heb twee keer zoveel energie. Van tevoren hoorde ik NYC je alleen weet te boeien als je je kunt vinden in haar flow, dan kun je erop meevaren.
Anyway, op de avond van dag 4 nam m'n host me mee naar een rooftop-party, recht voor het Empire State Building. Fantastisch! Helaas was de party zelf nogal tam, dus bezochten we daarna een stripclub met een gratis toegangskaartje dat we op straat vonden. Om eerlijk te zijn vond ik de club niet zo boeiend als je al vaker blote tieten hebt gezien, maar hey, ik was nog nooit in een stripclub geweest, dus waarom ook niet?
Dag 5, vandaag, ging ik naar de Mermaid Parade in Coney Island, op een uurtje van Manhattan. Het internetbericht dat hier jaarlijks zevenhonderdduizend mensen op af komen had me misschien moeten afschrikken, dus toen ik er aankwam zag ik vooral héél véél mensen, vier rijen dik tegen alle hekken aan. Het strand zag zwarter dan dat van Spanje in het hoogseizoen. Nog zoiets waar je niet in je eentje naar toe moet gaan, maar met z'n tienen om dan een lekker feestje te bouwen. Ik smeerde hem dus maar snel weer en zocht couchsurfer nummer 3 op, die alvast een prima bank heeft. Ik geloof dat ik toch een beetje moe ben.

Waanzinnig.