Over opgeven

Gisteren vertelde mijn medestudent me dat het niet zo goed ging met zijn project en dat hij het eigenlijk niet meer zag zitten om verder te gaan. Hij slaapt slecht, wordt ’s ochtends om vier uur wakker, heeft last van concentratieproblemen en voelt zich down. Hij gaat vandaag met Sam, onze supervisor praten. Nu denk ik dat Sam in ieder geval aanvankelijk niets van opgeven wil weten, maar dat terzijde. Mijn medestudent zag er zo teneergeslagen uit, dat ik een beetje medelijden met hem kreeg.

Toch voel ik me momenteel opgewekt, en wel om twee redenen. De eerste is dat ik tachtig procent van ons gezamenlijke regelwerk voor mijn rekening heb genomen en me daar nogal ontevreden over voelde.
De tweede is dat ik het blijkbaar toch nog niet zo gek doe met dit project, ondanks al mijn frustraties. De gedachte aan opgeven en teruggaan is werkelijk geen enkel moment in mijn hoofd opgekomen. Ik heb betere dingen te doen dan dat.
En dus ervoer ik gisteravond, toen ik in bad lag, een van mijn zeldzame momenten van totale tevredenheid en bedacht ik dat ik meestal wel blij ben met wie ik ben. Tot ik bedacht wat ik nog allemaal moest doen, mensen mailen, vandaag mijn vragenlijst uittesten op twee proefpatienten en naar een afspraak gaan met een van de artsen in opleiding, die ik mee kan helpen met haar project, dus toen sprong ik het bad weer uit om dat snel allemaal in te voeren in mijn digitale agenda voor ik het vergat; tenslotte ben ik al een keer het spreekuur van Sam vergeten.
En toen won ik ook nog eens twee keer met Rummikub van mijn ganggenootje, maar dat vond ze niet erg, want ik kreeg zeven vegetable pancake rolls die ze nog over had van haar avondeten.