Dag 8: Suboptimaliteit

Een sms’je om acht uur, terwijl ik nog op m’n gemak mijn e-mail zat bij te werken op de hotspot: of ik om half negen kon komen duiken in plaats van negen uur, want het waaide nogal hard en meestal verergert de wind in de loop van de ochtend. Het kost me een minuut of twintig om naar Lovina te komen, dus ik rende halsoverkop terug naar huis, griste een paar fruitstukken mee als ontbijt en scooterde naar Lovina, waar het nog minstens een half uur duurde voor we van start konden gaan. Ik nam de tijd om in alle rust mijn fruit op te eten. Ondertussen begon het te regenen.

Mijn instructeur, Immanuel, en ik pakten onze duikuitrusting bij elkaar en vertrokken met een bootje plus stuurman richting zee. Tot nog toe bestond mijn bootervaring vooral uit de veerpont tussen Engeland en Rotterdam, dus dit tochtje was een stukje ruiger. Naarmate we verder uit de kust voeren kreeg ik een steeds beter zicht op het eiland. Na een minuut of vijf zag ik dat alle wolken zich samenpakken rondom de bergen op Bali; op zee is er geen vuiltje aan de lucht. Bali heeft een bizarre lay-out. Het eiland bestaat eigenlijk gewoon uit een paar bergen die middenin de zee bijeen zijn geraapt, waarbij er toevallig aan de rand een relatief vlakke kuststrook overschiet, die volledig is volgebouwd met huisjes. Leuk.
Ik voelde me niet helemaal okay met al die golven, maar gelukkig maakten we al snel de eertse duik. Het is net zoals op de onderwater-films op tv, maar dan met jou tussen het koraal. Heel mooi. Ik had wat moeite om level te blijven, dus ik was vooral druk bezig om niet zover te zakken dat ik het koraal raakte en niet zover te stijgen dat ik weer boven zeelevel uit kwam. Ik legde dus ongeveer drie keer de afstand van Immanuel af door continu drie meter te stijgen en dan weer vier meter naar beneden te storten. Geen probleem, ik had nog een tweede duik om te oefenen.
Ik werd knetterzeeziek tussen de twee duiken in, op dat kleine bootje dat maar op en neer deinde met de golven mee, dus ik keek Immanuel smekend aan of we alsjeblieft zo snel mogelijk weer konden gaan duiken. Enigszins suboptimaal. Na een half uur, tegen de tijd dat ik klaar was om over m’n nek te gaan, mocht ik weer kopje onder. Immanuel stelde voor om een verkorte duik te doen omdat ik me niet goed voelde, maar van dat idee kon ik hem gelukkig snel afbrengen.
De tweede keer lukte het zwemmen al een stuk beter. We gingen tot op twaalf meter en ondertussen wees Immanuel allerlei vissen en andere beesten aan: zeekomkommers (suf), ‘Nemo’, sponzen, de leeuwvis en de schorpioenvis. Bij deze laatste twee tikte hij driftig op zijn leitje, waarop hij ‘poison!!’ geschreven had. Duidelijk. Ik ben vooral dol op de kreeften, die erg hun best doen zich te verstoppen in allerlei holletjes, maar de sprieten op hun kop zijn te lang, dus die steken uit en de verstop-act mislukt compleet.
Op de terugweg op de boot kneep ik mijn ogen stijf dicht en toen ging het net. Vervolgens wel het theorie-examen geaced. Voor vrijdag, wanneer we gaan duiken op het Mengalajan-eiland waar een prachtig rif is, maar even pilletjes halen.

’s Avonds heb ik nog een stukje meegekeken bij het spreekuur van een dermatoloog, want ik was benieuwd of artsen hier nu erg verschillen van die bij ons. De conclusie: er is bar weinig verschil, behalve in de apotheek, die bestond uit een donker hokje van een paar vierkante meter en waar tegen de tijd dat ik wegging twaalf mensen voor stonden te wachten.