Dag 14: De helft

Aangezien ik 28 dagen in Bali zit, ben ik inmiddels halverwege mijn vakantie. Dat is goed, want aan de ene kant wil ik nog een boel zien en doen, maar aan de andere kant is het tijd om te beginnen met werken, en al twee weken zonder gemor vakantie houden is voor mijn doen behoorlijk lang.
Het was in alle opzichten een half dagje. Vanwege onze wilde nacht op dag 13 had ik mezelf beloofd om uit te mogen slapen, en ’s avonds doken we alweer vroeg ons bed in omdat we om twee uur klaar moesten staan om Mount Batur, de vulkaan te beklimmen. Twee uur ’s nachts, dus.
In de paar uur die overbleven hebben we vooral rondgeluierd. Omdat ik na mijn vierde keer fitnessen nog steeds geen spierpijn had, ofwel omdat mijn spieren al zo goed ontwikkeld zijn (niet zo waarschijnlijk) ofwel omdat ik zwaardere gewichten zou moeten pakken (vrij plausibel), besloot ik om nog een half uurtje hard te lopen. Het voordeel van hardlopen om twaalf uur ’s middags is dat er weinig kinderen zijn om je lastig te vallen, het nadeel is dat het tempo waarin je oververhit raakt een stuk hoger ligt dan om half acht ’s ochtends en dat je zonder zonnebrand nog sneller een verbranding oploopt dan op een ander tijdstip.
Toen ik eenmaal tien minuten met mijn hoofd onder onze nog altijd erg koude douche had gestaan ging het wel weer, dus besloten Renee en ik een bezoekje te brengen aan onze buurvrouw, Ratih, een erg leuk mens! We werden direct volgestopt met thee, de koekjes die we hadden meegebracht en fruit en ik ga kijken of ik volgende week een keer mee kan naar de school waar ze Engelse les geeft. Daarna gingen we weer verder met niksen. Ik checkte mijn gisteren met de hand uitgewassen wasgoed, dat nog lang niet droog was, en voegde een wasmachine toe aan het lijstje met dingen dat ik erg mis uit Nederland. Op dat lijstje stonden verder al familie en matties, fatsoenlijke tomaten en een betrouwbare internetverbinding.
’s Avonds kon ik niet in slaap komen, ten eerste omdat het nog maar half negen was, en ten tweede omdat me opeens wat zenuwachtig realiseerde dat ik over twee weken toch echt op die chirurgische zaal sta. Gelukkig deed een kwartiertje lezen in mijn Leerboek me veel goed en viel ik al snel alsnog in slaap.