Dag 17: Goin' Surfin'

Om half zeven 's ochtends, op de dag waarop mijn grootscheepse eilandverkennende scootertocht zou beginnen, regende het. En met 'regen' bedoel ik dat alle wolken in een straal van honderd kilometer zich boven Singaraja hadden verzameld en daar een wedstrijdje gingen doen wie er om het hardst kon regenen.
Nu zijn er in het regenseizoen een paar wetmatigheden. Het hoeft niet elke dag te regenen, meestal begint het pas in de middag, maar als het op een dag eenmaal is begonnen met regenen kun je er van opaan dat het de rest van de dag niet meer ophoudt.
Ik was echter niet van plan me te laten ontmoedigen, kreeg van Renee onze beste poncho mee en stapte op mijn scooter. Het plan was om de westkust van Bali te ronden door eerst naar Permuteran te gaan om daar zeeschildpadden te bekijken en vervolgens naar de omgeving van Negara om te gaan surfen. In Permuteran waren echter in geen velden of wegen aanwijsborden te bekennen en de lokale bevolking haalde ook een zijn schouders op toen ik op mijn kaartje naar de getekende zeeschildpad wees. Aangezien ik van tevoren al had gehoord dat het niet het goede seizoen is voor de beestjes, liet ik het plan maar varen. Inmiddels was het aan de kust zowaar droog. De wolken hadden zich verplaatst naar het binnenland, waar de bergtoppen schier onzichtbaar waren door de hoeveelheid water die ze over zich heen kregen uitgestort.
Bij Negara nam ik eerst een verkeerde afslag, waardoor ik in een armoedig vissersdorpje terecht kwam. Heel wat anders dan de toeristische gebieden. Vis stinkt; snel weer terug dus. Bij de tweede poging belandde ik op Medewi Beach, bestaande uit een straatje met een paar hotels, aan het einde waarvan ik al snel omringd werd door drie verschillende creepy dudes die me surflessen probeerden te verkopen. Uit pure rebellie reed ik snel terug naar het begin van het straatje om daar surflessen af te nemen. Vervolgens checkte ik in bij het goedkoopste hotel ooit.
Ik vond de Balinese bevolking nog aardiger toen ik terugkwam bij de surfleraar en hij me vroeg of er iets mis was met mijn baggage. Bij mijn weten niet, zei ik, waarna hij mijn scootersleutel voor mijn neus liet bungelen. Oeps.Mijn prive-surfleraar nam me eerst mee naar een stukje strand verderop, maar daar kon ik nauwelijks blijven staan in de golven, laat staan erop surfen. Hij vond het echter geen probleem om me naar een strandje verderop te rijden op mijn scooter, inclusief surfboard, Balinese-style. Dat wil zeggen dat we met z'n drieen op de scooter balanceerden en ik doodsangsten uitstond, maar het ging goed.
Ik was niet geheel een natuurtalent en mijn bikini bleek niet de allerbeste outfit om in te surfen, maar het is wel ontzettend gaaf om te doen! De veiligste manier om mijn tas op te bergen bleek overigens om deze midden op het strand neer te zetten en hem goed in het oog te houden. Van de dertig mensen die voorbij kwamen stak niemand ook maar een vinger uit. Ik durfde niet zo goed op de surfplank te gaan staan, dus ik bleef veel op mijn knieen zitten en viel er een paar keer vanaf, zoals het hoort. Aan het eind van de twee uur surfles was ik er echter wel in geslaagd om een keer of vier te blijven staan en een keer heb ik zelfs een heel stuk golf meegepakt: supertof! Mijn surfleraar vond het geen probleem om te blijven surfen toen het donker werd, maar ik wel, dus gingen we nog even op het strand zitten om de zonsondergang te bekijken. Deze keer maakte hij twee tripjes om mij en het surfboard weer naar mijn hotel te krijgen. Bij het afscheid kreeg ik een kusje op mijn wang *giechel*