Dag 16: Wrakduiken in Tulamben

Vandaag deden niet alleen mijn benen pijn, maar ook mijn armen en mijn buik. Dat moest er een keer van komen natuurlijk. Ik was in ieder geval niet van plan het in de weg te laten staan van ons geplande duiktripje naar Tulamben, waar vlak voor de kust op geringe diepte een wrak ligt van de Liberty. James en ik maakten een buddyduik, wat wil zeggen dat je op elkaar let tijdens je duik, Renee deed in een introductieduik samen met een instructeur, wat blijkbaar gewoon kan wanneer je nog geen brevet hebt, dus zo konden we alle drie mee. Ik nam voor de zekerheid maar weer twee pilletjes tegen zeeziekte en autoziekte en snurkte me daarop vrolijk door de autorit heen.
Het wrak: wauw! Aan de oppervlakte is de zee glad en rustig, maar zodra je duikt doemt de achtersteven op. Het wrak is zo'n vijftig jaar geleden gezonken en daarom inmiddels volledig bedekt met koraal. Het is eigenlijk nauwelijks nog als schip herkenbaar, meer als een verzameling brokstukken met allemaal plantjes. Het wemelt er van de vissen, veel meer dan nabij Menjangan. Ik overschreed per ongeluk-expres een beetje mijn limiet (twintig meter i.p.v. achttien) toen ik het kanon wat nader wilde bekijken. Op zijn diepst ligt het schip namelijk op 24 meter. De ons vergezellende duikinstructeur was dusdanig geschokt over die paar meter dat het halen van mijn Advanced Brevet met stip is gestegen op mijn to-do-list, dan mag ik ten minste naar de limiet van het sportduiken, 42 meter. James heeft echter een duikcomputer die automatisch je no-decompression limiet bijhoudt, dus het was veiligheidshalve niet zo'n probleem.
Ook vlak onder de oppervlakte bleek er genoeg te zien, waaronder een hele wervelwind van vissen en, vlak voordat we opdoken, een barracuda. De barracuda is de meest vileine roofvis die ik ooit heb gezien, en dan tel ik plaatjes en foto's mee. Hij is ongeveer een meter lang en straalt aan alle kanten uit 'ROTBEEST! ROTBEEST!'
De tweede duik was nog beter. We waren nog maar net onder water of we zagen de barracuda weer, en vlak daarna kwam op z'n dooie gemak een haai voorbij. Deze keer doken we door het schip heen, iets dat ik tijdens de eerste duik al heel graag wilde doen, en bekeek ik het kanon van nog net iets dichterbij. We sloten de dag af met een diner aan het strand van Lovina, waarna Renee en ik nog met Ratih naar een souvenirwinkeltje in Singaraja scooterden. Ik heb nu een Balinese haarpin, zodat ik mijn haar net zo sierlijk kan opsteken als iedereen hier, maar ik moet nog wel wat oefenen.