Dag 22: Stinky Fruit

Ik werd weer eens lekker vroeg opgehaald voor een leuke activiteit. Om klokslag acht uur (nou, vooruit, het was meer richting half negen) stond Ria voor de deur op haar scooter om me mee te nemen naar een dorpje dertig kilometer verderop, waar haar man Putu trektochten verzorgt. Mijn tante had me deze trektocht met klem aangeraden en ik had hem al eerder willen doen met Renee, maar daar hadden we helaas geen tijd meer voor.
Ik kon kiezen uit een trektocht van drie uur en eentje van vier uur, dus natuurlijk koos ik voor die van vier uur. De paadjes die we volgden waren die naam nauwelijks waard en dus sijpelde de modder al snel mijn sandalen binnen. Lekker.
De route liep eerst naar beneden een vallei in, een rivier over en weer terug naar boven, vervolgens langs rijstterrassen, boerenhuisjes en nog meer rijstterassen en we eindigden met een stuk verhardde weg. Onderweg legde Putu van alles uit over de Balinese cultuur en over de planten. Ik zag cacaobomen, cassavewortels en olifantengras. Ik zag bomen voor de durian, mangoestin en slangenfruit. Ik zag een boer die bezig was om rijst te planten en proefde melk uit een kokosnoot, aangezien we halverwege langs een boerenhuisje kwamen en Putu een kokosnoot kocht. De boer klom handig als een aap de kaarsrechte boom in en gooide een vreemdsoortige bol naar beneden; die zag er dus niet zo uit als in de supermarkt, maar was ongeveer twee keer zo groot en groen. Putu sloeg net zolang houtachtige stukken van het gevaarte af tot de werkelijke noot zichtbaar werd. Ondertussen viel ik voor de twee kleine kittens die er rondwandelden.
De Balinese cultuur is overigens een stuk zweveriger dan ik dacht. Zo valt het fruit van de durianboom, een vrij forse vrucht, nog wel eens op het hoofd van mensen, met al dan niet ernstige gevolgen. Putu vertelde me dat de Balinezen daarom elke zes maanden een ceremonie uitvoeren waarbij ze de boom een naam geven en doen alsof hij eigenlijk een bloemenboom is, zodat er niks ernstigs kan gebeuren. Het is, zo legde hij me uit, hetzelfde alsof je je continu blaffende en bijtende hond ‘Pluisje’ noemt en hoopt dat hij vanaf nu het meest aaibare beestje is dat je ooit hebt gezien. Dat wilde er bij mij niet zo in.
Vlak voor het einde kocht hij een durian, een van de weinige fruitsoorten die ik nog niet had durven proberen. De durian staat ook wel bekend als ‘stinky fruit’, vanwege de kenmerkende, weeige geur die hij verspreid en die ik al regelmatig had opgepikt bij de kraampjes aan de rand van de weg. Het is een van de duurse Balinese vruchten omdat de Balinezen er dol op zijn, maar Europeanen moeten meestal niet al teveel hebben van het vlezige, gele vruchtvlees.
Alvorens ik de moed moest verzamelen een hap durian weg te werken, serveerde Ria een fantastische lunch met noedels, kipsate, maiskoekjes en kip in bananenbladeren. Daarna hakte Putu de durian doormidden. Aanvankelijk was de durian niet echt lekker, maar ook niet heel vies. Dat veranderde toen ik ’s avonds nog steeds de fruitsmaak in mijn mond had. Putu oordeelde dat de zojuist gekochte durian nog niet geheel rijp was en sneed een ander exemplaar aan. Die was echt vreselijk smerig! Geen durian meer voor mij dus.
Ik scooterde tevreden terug naar Singaraja, waar ik ’s avonds Ratih vergezelde bij de ceremonie van de donkere maan. De twee meest frequent terugkerende hindoeistische ceremonien zijn die bij nieuwe maan en bij volle maan, waarbij de tweede het meest uitbundig is. De donkere maan ceremonie is daarentegen klein en bestaat uit een kleine offerrande bij de tempel en een gebed. Helaas is er gedurende mijn verblijf geen grotere ceremonie om bij te wonen.