Dag 15: Mount Batur

Vanochtend toen ik wakker werd kreeg ik eindelijk waar ik om gevraagd had: spierpijn. In mijn benen. Dat werd alleen maar erger toen we gingen hiken op Mount Batur, de vulkaan van 1,7 km. hoogte die ergens in de zeventiger jaren voor het laatst uitbarstte, maar daarover later meer.
Renee en ik stonden om vijf over twee in de ochtend klaar en rond kwart over twee werden we opgehaald door een chauffeur die een groot deel van de reis eraan spendeerde om uit te vogelen wat de rest van ons programma was, zodat hij ons meer ritjes kon slijten. Zonder succes. De weg tussen Singaraja en Mt. Batur, de op een-na-heiligste berg van Bali, was ongeveer drie keer zo bochtig als de weg tussen Singaraja en Den Pasar. Na zo'n vijftien minuten werd ik dus knetterwagenziek. Zonder ontbijt ging het iets beter, maar ik kon toch niet al tezeer van de autorit genieten.
De hike nam ruim vier uur in beslag, iets minder dan twee uur naar boven, daar een rustpauze met ontbijt en dan weer naar beneden. Ik raakte al snel compleet buiten adem, maar verder ging het best goed. James en ik waren het er niet mee eens dat onze rustpauze zich nog een eind onder de top bevond, dus besloten we op eigen houtje verder te hiken naar de echte top, die werd gemarkeerd met een hutje en een vlag, daarbij de gids negerend die ons terug naar beneden probeerde te lokken met bananensandwich. Go us! Ik heb een overwinningsfoto van mezelf bij de vlag. We hadden een mooi uitzicht over heel Bali en over de krater, waar niet al te lang geleden nog een Noor in te pletter is gevallen. Buiten wat stoomwolkjes hier en daar zag de krater er heel vreedzaam uit.
De weg naar beneden verliep aanmerkelijk minder soepel; ik gleed herhaaldelijk uit over alle stomme steentjes en haalde polsen en knie open en Renee begon haar beenspieren te voelen. De omgeving was overigens prachtig; we liepen aan de voet van de vulkaan door een aantal rijstvelden heen.
Ratih had ons aangeraden om ook zeker Tungal te bezoeken, het dodeneiland; daar begraven de Balinezen hun doden niet. In plaats daarvan balsemen ze en zetten ze dan rechtop neer. Dat klonk zeer de moeite waard vond ik, en tegen een extra vergoeding wilde de taxichauffeur best tien minuten verder rijden. Helaas vroegen de Balinezen ter plekke ruim zestig euro voor de overtocht en gingen James en Renee eigenlijk liever nog een keer ontbijten dan dooie mensen bezoeken, dus dat ging even over. Wel bezocht ik tijdens hun ontbijt nog een enorme Hindoeistische tempel, de een-na-grootste van Bali, waar ik als straf omdat ik geen sarong wilde kopen de lelijkste sarong ooit kreeg omgeknoopt, in oranje en roze.
En nog was de dag niet voorbij. Toen we terug waren in Singaraja, was het nog maar twaalf uur en hadden we ook nog tijd om met Enik de traditionele markt te bezoeken, die verstopt zit achter de grote winkelstraat en die ik om die reden nog niet zelf had kunnen ontdekken. We proefden en kochten allerlei raar fruit, waaronder een witte mango, en probeerden traditionele rijstcakejes (ehm...bah). Daarna was het gelukkig tijd om te luieren.